We stappen de foyer van het theater binnen. Die staat vol opgewonden meisjes en jongens van een jaar of twaalf, dertien. Het is alsof we naar een concert van Ronnie Flex gaan. Niets is minder waar. We staan op het punt naar een toneelvoorstelling te gaan naar een verhaal van Bertolt Brecht.
Het leek me een goed idee. Op vrijdagavond naar het theater met zijn allen. Weer eens wat anders dan een Netflix-serie of met chips op de bank voor Dance, dance dance. We gaan naar De Krijtkring (10+) van de Toneelmakerij. ‘Een familievoorstelling met de adem van een popconcert,’ belooft de site. Ik lees iets over een muzikale rollercoaster en muziek van Frédérique Spigt.
Toen we in de auto ernaar toe zaten en de kinderen vroegen waar we eigenlijk precies heengingen, dook ik er nog eens goed in. ‘Spanning, humor en ontroering wisselen elkaar in razend tempo af in Bertolt Brecht’s meesterwerk De Kaukastische Krijtkring.’ Bertolt Brecht. Dat klinkt iets serieuzer en zwaarder dan ik voor ogen had toen ik dit plan opvatte.
We nemen plaats op de rode stoelen op rij 17. Teun rechts van me, Keet links. Om ons heen opgewonden pubermeisjes en wat coolere jongens. Ik weet opeens niet of het zo’n goed idee was Teun hier mee naar toe te nemen. De lichten doven. Op het toneel twee grote stellages van steigerpijpen. Een stoere meid (later leren we haar kennen als Groesje, de dienstmeid) komt op en vraagt aan het publiek wie er allemaal een tandenborstel heeft. Gelijk heeft ze de aandacht van de zaal. Best knap met dit publiek.
Het toneelstuk ontvouwt zich. Het begin is heftig met een stad die in brand staat, oorlog, agressieve soldaten, een gouverneur die het niet overleeft en een kind dat achtergelaten wordt, maar waar Groesje zich over ontfermd. Ik kijk soms voorzichtig rechts van me om te checken of de achtjarige naast me het nog trekt. De scènes wisselen elkaar in rap tempo op, Frédérique Spigt zingt en praat ze aan elkaar. De nummers variëren van gevoelige ballads tot rap. Heftige scènes worden afgewisseld met hilarische. Er wordt veel gelachen in de zaal. Vooral acteur Rop Verheijen (die we kennen van de Luizenmoeder) heeft de lach aan zijn broek (of rok, afhankelijk van in welke rol hij is gekropen). Als ik zie dat ook Teun er helemaal inzit kan ik zelf ook ontspannen en me beter concentreren op het stuk.
Na een uur of twee is de rollercoaster aan scènes voorbij. De cast van negen acteurs die tezamen meer dan veertig rollen hebben neergezet, krijgt een staande ovatie. Duizelig van de verschillende emoties die voorbij zijn gekomen in het stuk dat draait over loyaliteit en eigen gewin, zorg en verwaarlozing, liefde en angst, onmacht en macht lopen we achter de stroom tieners de zaal weer uit. ‘Ik vond het veel leuker dan ik had verwacht,’ zegt Keet terwijl we de zaal willen verlaten. Maar dan bedenkt de stroom dat ze de zaal niet kan verlaten zonder selfie te hebben gemaakt met de spelers van het stuk. Gillend begeven ze zich naar het podium. Want ja, het stuk mag dan wel meer dan zestig jaar oud zijn, de cast heeft toch verrassend goed weten aan te sluiten op het publiek van nu.
De Krijtkring
De Krijtkring is een 10+ familievoorstelling die nog tot en met 2 december door het land reist. Ook al is het een klassiek verhaal van Brecht, de onderwerpen zijn (helaas) ook actueel. ‘Hier is nooit meer oorlog, hè,’ zei Teun tijdens de voorstelling. Ik vertelde hem over landen waar nog wel oorlog is en over vluchtelingen. Waar een avondje Dance, dance, dance, een minuut nadat de televisie uit is al weer van je af is gegleden, een avond als deze blijft nog even aan je plakken en levert nog mooie gesprekken op ook. De 17 nummers van Frédériques Spigt zou ik overigens heel graag nog eens terug luisteren. Lieve mensen van de Toneelmakerij, willen jullie die beschikbaar maken in Spotify?
Meer info over de voorstelling en data vind je hier.
Tekst: Bertolt Brecht
Regie: Liesbeth Coltof
Spel: Roel Adam, Peter van Heeringen, Carmen van Mulier, Milan Sekeris, Rop Verheijen, Victor IJdens
Muziek: Frédérique Spigt, Janos Koolen en Joost van Es
Geen reacties