“Je moet gewoon het ene moment met volle aandacht met hem spelen, en het andere moment helemaal niet.”
Ik proost met vriend Derek – vader van Timo van 1,5 jaar – op het nieuwe jaar en vraag me hardop af hoe het kan dat vaders altijd zo relaxed zijn en ik regelmatig volledig uitgeblust op de bank neerplof als Benja om zeven uur in bed ligt, niet in staat nog iets anders te doen dan wezenloos van de ene naar de andere zender te zappen.
“Maar als ik wat voor mezelf probeer te doen, vraagt hij continu of ik met hem wil spelen. Dan vind ik het zo zielig om nee te zeggen.”
“Voor die momenten heeft Timo een brandweerauto en hijskraan gekregen. Daarmee kan hij zichzelf prima vermaken. En als hij een banaan zit te eten, ruim ik snel de vaatwasser uit. Je moet gewoon je moment pakken als het kan.”
“Maar Benja vindt het juist leuk om te helpen met de vaatwasser uitruimen.”
“Timo ook. Die vindt het leuk om bij ALLES te helpen. Maar als ik daaraan toe ga geven ben ik echt elke minuut van de dag met hem bezig. Dat zou vermoeiend zijn.”
“Vertel mij wat…”
“En trouwens, dan wordt het ook echt zo’n prinsje. Dat altijd z’n zin krijgt en de hele dag entertaint moet worden.”
“Maar het zijn toch ook prinsjes? Onze prinsjes?”
“Pfff.”
“Ok ok, maar hoe lang speel je dan met hem? En hoe lang doe je dan iets voor jezelf?”
“Weet ik veel. Gewoon, hoe het loopt.”
“Wat heb ik daar nou aan? Misschien moet ik eens een camera bij jou ophangen om te kijken hoe jij een dag thuis relaxed doorkomt.”
“Doe maar niet, dan zie je waarschijnlijk honderd dingen die ik verkeerd doe. Ik heb ook de wijsheid niet in pacht hè, probeer het alleen voor Timo en voor mezelf zo leuk mogelijk te maken.”
“Jij bent gewoon heel goed in vader zijn. Ik breng het er als moeder iets kariger vanaf.”
“Volgens mij ben je er juist té goed in.”
Geen reacties