Geniet

Dat het avondeten eerst even moet afkoelen, blijft voor Pepijn een moeilijke opgave. Met zijn mond open graait hij naar de pan die op het midden van de tafel staat. Als het te lang duurt, slaat hij met zijn platte handjes op tafel. Hier met dat eten! Ik blaas over zijn bordje met pasta om het wat sneller af te laten koelen. Hij hangt bijna uit zijn stoel en blaast mee. Als ik uiteindelijk het plastic Ikeabordje weer voor zijn neus zet, schuift hij het eerst dichter naar zich toe en begint dan te eten. Ik moet lachen. Dat deed Lieve ook altijd. Ik hoefde haar bordje maar een centimeter te verschuiven of ze schoof het snel met beide handjes terug naar waar het stond. Dat beeld was ik helemaal kwijt. Nu ik Pepijn precies hetzelfde zie doen, herinner ik het me ineens weer. Gek, hoe je herinneringen zo snel kwijtraakt.

Toen onze kinderen ter wereld kwamen, werden we overspoeld met geboortekaartjes. Sommige uit zeer onverwachte hoek. We gingen er altijd goed voor zitten, het waren kleine cadeautjes. Wat werd ons een hoop moois toegewenst. Er was één woord dat op vrijwel alle kaartjes voorkwam: geniet. Het liefst met een uitroepteken. Geniet!
En clichés zijn niet voor niets clichés: ze worden echt snel groot. Hoe hou ik al dat moois vast? Ik geniet me suf, maar er is ook zo veel wat ik weer vergeet. En dat wil ik helemaal niet. Hun lekkere spekbeentjes, het woord ‘bottesnel’ in plaats van ‘snottebel’, de glimlach van Pepijn met zijn vijf tandjes als ik hem wakker maak, het gevoel van het zachte handje van Lieve in mijn hand.

Misschien is dat wel waarom we anderen zo graag dat ‘geniet!’ op willen dringen. Als een gebod, in plaats van een wens. Omdat we weten dat het allemaal tijdelijk is. Omdat we weten dat het niet kan: al die mooie herinneringen vasthouden. Ik ga het vergeten. Ik ga vergeten hoe Pepijn ook in de auto zijn vingertje naar het stoplicht uitsteekt om het knopje in te drukken en hoe Lieve altijd met haar armpjes in de lucht in slaap viel. Daar gaat het gewoon allemaal te snel voor. Er komt ook alleen maar moois bij. Dat is het enige troostrijke. Ik vergeet zo veel mooie momenten, omdat er zo veel mooie bij komen. En ik zal altijd mijn best doen om ze gretig op te slurpen, om ze altijd bij me te houden. Tegen beter weten in.