Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Haar vorige blogs lees je hier.
“En heb je er zin in? Heb je alles? Pyjama, tandenborstel, tandpasta? En neem je Benny ook mee, ja toch? Vind je het leuk of spannend of allebei een beetje? Nou het wordt vast heel gezellig!”
Het lijkt alsof we teruggeslingerd worden naar het eerste logeerpartijtje van onze kleuter in groep één in Nederland. Wij allemaal een beetje zenuwachtig, maar ook heel benieuwd. ‘Spannend leuk’ noemen wij dat. De eerste sleep-over bij zijn nieuwe vriendje Charlie in New York gaat beginnen.
Een van de dingen waar we ons op verheugden met ons vertrek naar Amerika, was de tijd voor elkaar. Onze sociale agenda was hier in het begin leeg. Heel leeg. En zonder verjaardagen van vriendjes en familie, borrels met vrienden, etentjes met vriendinnen, buren en werk, weekenden met voetbal, tennis en squash breng je dus ook automatisch veel tijd samen door. Dat ging heel goed en voelde heel knus.
Maar op een gegeven moment kriebelt het wel en wil je ook je eigen dingen doen. Wij allemaal. Dus na een paar maanden stelden wij aan onze zoon voor of hij het leuk zou vinden om een keer bij klasgenoot en vriendje Charlie te logeren. Dat wij die avond graag naar een concert wilden in de buurt kwam logistiek mooi uit. Zo zouden deze twee nieuwe friends elkaar ook wat beter leren kennen en konden wij tot laat in de lampen hangen.
Met knuffelbeer Benny in zijn rugzak brengen we hem weg. Zijn ouders kennen we inmiddels ook en het voelt oké om hem hier achter te laten.
“Als je naar huis wil of niet kan slapen dan moet je ons bellen hè. Dan komen we je ophalen,” zeg ik op mijn stoerst. “Maar ik weet zeker dat het heel leuk wordt, vast,” voeg ik toe. Meer voor mezelf dan voor hem merk ik.
Met een spannend leuke blik in zijn ogen antwoordt hij: “Waarom zou het niet leuk zijn?” En “Jaha, ik heb ook mijn telefoon bij mij. Ga nou maar.”
Het eerste uur checken we nog regelmatig de berichten. Volgens een appje van de moeder van Charlie vermaken ze zich prima. Wij zijn ondertussen op ontdekkingstocht door de wijk met een aantal van onze nieuwe friends. We eten een burger om de hoek, drinken straffe lokale biertjes, zippen aan cocktails en zien een concert van een obscuur gitaarbandje in een achteraf zaaltje. Heerlijk!
De volgende ochtend worden we blij, maar enigszins brak wakker in een leeg appartement. Raar om na al die tijd hier ineens met z’n tweetjes aan het ontbijt te zitten. Na uitgebreid de Nederlandse en de Amerikaanse kranten te hebben gelezen besluiten we toch maar even te bellen met de loge. Zou ie ons gemist hebben?
“Ja het was heel leuk. We hebben pizza gegeten en twee films gekeken.” Met de telefoon op speaker luisteren we samen naar zijn stem. “Ok dus het was leuk? Goed geslapen?”
“Ja Charlie viel heel snel in slaap, maar ik ook wel, want we waren best moe. En ik was om acht uur wakker en toen hebben we nog een film gekeken. En nu gaan we voetballen”
Ik ben opgeluchter dan ik wil toegeven. Zijn eerste logeerpartijtje is geslaagd. Nu is het wel weer tijd om hem te halen, maar voordat ik dat wil vragen is hij me voor. “Mag ik nog even blijven?”
Geen reacties