Gemis

Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.

Het zit hem in de kleine dingen. In Tristan die thuiskomt van school en vertelt hoe hij met de klas langs het ziekenhuis liep. En een klasgenootje uitriep ‘hier ben ik geboren,’ en Tristan dacht ‘hier stierf mijn papa’. Het missen. Het zit hem in het moment dat we samen even stil zijn en erover nadenken, het herbeleven, al knuffelend op een bureaustoel in jouw bibliotheek.

Gemis zit hem in jouw fiets, die ik uitleende aan een goede vriendin en daar niet in de garage zie staan. En de attente vriendin die me dadelijk zegt: ‘Hij staat op het werk. Ik gaf hem onlangs nog een extra lekje olie en wat aandacht.’

Het zit hem in de chaos ’s avonds waarin ik om acht uur nog met Tristan over de Europese Unie leer, en met Elise plaatjes plak voor een presentatie Frans. In de chaos waarin ik bij het slapengaan pralines terugvind in de badkamer en één hockey-scheenbeschermer op de trap.

In de dienstmededelingen die ik de ganse dag door roep: ‘Badkamer opruimen, de poetsvrouw komt vandaag!’ of ‘Bord afruimen voor je van tafel gaat!’  

Gemis zit hem in de schoonheid van Voces8 die O nata Lux zingt terwijl ik in de auto zit en waar ik na een stoere week waarin het allemaal heel erg goed ging nu herval in somberheid en donkerte en denk: wanneer gaat het nu beter, waar is dat licht aan het einde van de tunnel? Wie deed het verdorie terug uit?

Vallen en opstaan, en vallen en opstaan. Telkens weer vallen en opstaan, dat is jou missen.