Gekibbel

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Hou op Guus!’ Willem doet zijn handen over zijn oren en kijkt zijn zusje kwaad aan over tafel. ‘Wat is er nu weer?’, zucht mijn man. Mijn zoon kijkt hem aan alsof hij dom is. ‘Ze zit wéér te smakken! Ze moet normaal eten!’ Guusje neemt rustig nog een hap van haar pasta en kijkt haar broer recht in zijn ogen aan terwijl ze met open mond extra luid haar eten naar binnen werkt.

Ik moet toegeven, ik ben hier wel #teamwillem. Ook ik heb een bloedhekel aan eetgeluiden. Zodra mijn lieftallige partner de eerste hap van een appel neemt, overweeg ik keer op keer een scheiding. Maar ik hou me in en vraag dat nu ook van onze zoon. ‘Dat kun je ook met je vriendelijke stem vragen Willem, schreeuwen aan tafel doen we niet.’ En tegen mijn peuterette: ‘Guusje, laat eens zien hoe goed jij met je mond dicht kunt eten, als een echte prinses’.

Wáárom is dit in vredesnaam een ding?

De rest van ons “diner” verloopt soepel. Tot het toetje. ‘Mag ik de yoghurt pakken?’ vraagt mijn dochter. Maar mijn oudste ziet zijn kans schoon, lanceert zichzelf van zijn stoel de keuken in en zwaait de koelkast open. ‘Nee, ík pak de yoghurt al!’ Wáárom is het in vredesnaam een ding is wie de yoghurt mag pakken? Ondertussen doet mijn dochter het in de keuken een luchtalarm na.

Met lood in mijn schoenen sjok ik naar de keuken en als de Dalai Lama himself kniel ik neer naast mijn kleine etterbakjes. ‘Willem, wil jij alsjeblieft de yoghurt even terugzetten, Guusje zei al eerder dat zij die heel graag uit de koelkast wilde pakken…’ Triomfantelijk zet de kleine diva het pak op tafel en opnieuw lijkt de rust zijn wedergekeerd. 

Maar dan! Er moeten nog lepels komen. Natuurlijk. De lepels. Deze “relaxte” moeder was even vergeten dat een lepel natuurlijk óók een gewillig thema is voor strijd onder broertjes en zusjes. Want er is maar één blauwe lepel en die willen ze natuurlijk allebei. Jahoor, daar staan ze alweer als een getrouwd stel te kibbelen bij de keukenla. Houdt het dan nooit op?

IK WORD NIET GOED VAN JULLIE!

HOU OP! Dat wil ik schreeuwen, heel hard en heel lang. HOU OOOOOOP!!! Kan het hier nou niet éven NORMAAL gaan? Moeten jullie nou steeds elkaar in de haren vliegen? Stomme klootzakjes! IK WORD NIET GOED VAN JULLIE! Maar in plaats daarvan zak ik wéér door mijn knieën en spreken we af wie de blauwe lepel vandaag mag en wie morgen.

En tot slot spreek ik met mezelf af dat ik overmorgen voorgoed afscheid neem van die ellendige blauwe lepel en ‘m in de prullenbak gooi.

---