Geboortezegels?

Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze is ook schrijver en theatermaker en schrijft hele mooie blogs met een lach en een traan.

‘Ik heb postzegels nodig, een stuk of 50.’ Ik sta hoogzwanger bij de servicebalie in de supermarkt. ‘Welke soorten heb je?’
De caissière bukt om in een kastje te kijken.
‘Ik heb deze,’ ze houdt oud-Hollandse plaatjes omhoog.
‘O ja, die zijn wel goed,’ zeg ik.
‘Maar wat zoek je precies, want ik heb bijvoorbeeld ook geboortezegels,’ gaat ze verder. Ik denk dat ze mijn buik heeft gespot.
Ik ben even stil. Denk na.
Zou de caissière zich afvragen waarom deze heel erg zwangere klant zo twijfelt over de postzegels voor de geboortekaartjes die ze binnenkort gaat sturen? Ik lijk vast een heel verstrooide vrouw.

Mijn man en ik gaan inderdaad kaarten rondsturen, maar niet vanwege de baby die we deze zomer verwachten. Ze zijn voor het kind waarvan ik rond de jaarwisseling uitgerekend was. Het is een half jaar te vroeg ter wereld gekomen. Nu, een jaar later, willen we kaartjes rondsturen ter herinnering aan dit zo gewenste, geliefde, gemiste kind.

De aankoop van postzegels is nog nooit zo beladen geweest

De aankoop van postzegels is nog nooit zo beladen geweest. Ik had er thuis al over nagedacht. Geen geboortezegels, bedacht ik, die passen toch meer bij een heel blije aankondiging. Sowieso niet de koning, die plakt zichzelf maar op z’n eigen post. Misschien iets neutraals?

En tegelijk riep er een zacht stemmetje ergens van binnen: hoezo geen geboortezegels? Dit kind is toch ook gewoon geboren? Of nou ja, niet gewoon. Want we moesten het alleen doen. Maar het is geboren. Ik heb de weeën doorstaan, bloed verloren, mijn man ving het kind op toen het in ons bed ter wereld kwam.

Dag kindje. Wat prachtig om je te zien

We hebben er zo goed mogelijk voor gezorgd.
Samen liepen we naar het bakje water dat klaar stond.
‘Ik ben bang dat hij aan m’n handen plakt,’ fluisterde hij.
‘Laat je hand maar gewoon in het water zakken,’ zei ik.
Het kleine mensje vond zijn vorm in het water, wij keken. Dag kindje. Wat prachtig om je te zien. Wat verschrikkelijk dat je niet meer verder mag groeien.

Zo goed mogelijk zorgen betekent soms: een foetus in een bakje water bewaren in de la van de koelkast. Op een theedoek, tussen twee knuffel-lammetjes. De koelkast was even mortuarium.
Goed zorgen betekent soms: in de auto met op je schoot een mandje, daarin een dood kindje, op weg naar de begraafplaats. Ruimte maken in een grafje, dat met twee eigenlijk al vol was. Het paste officieel niet. Toch kon het. Toch moest het.

Goed zorgen betekent vandaag aan de servicebalie in de supermarkt ruimte maken voor dit kind dat er toch echt geweest is. Ik neem mijn besluit.
‘Ja,’ zeg ik tegen de caissière. ‘Geboortezegels. Die wil ik graag.’