Wat gaan we eten?

Soms is het allemaal even te veel. Weinig slapen, weinig energie en veel werk en veel deadlines. Een gezinsleven trekt zich daar weinig van aan. Er moeten boterhammen gesmeerd, tassen ingepakt en kinderen naar school gebracht.

Ik lever mijn dochter af in haar kleuterklas en zie daar op de grote rieten stoel de juf zitten. Met een vrolijke bloemetjesjurk en lieve glimlach. Ze tilt een jongetje met rommelig ochtendhaar op en knuffelt hem. Hij kijkt sip en veegt murmelend de slapers uit z’n ogen. De juf zag het en houdt hem bij zich. Voorzichtig legt hij zijn hoofd tegen de borst van de juf. Even bijtanken en gezien worden tot hij het weer zelf kan.

Ik wil dat ook. Ik wil ook op schoot. Tegen juffie Tiny aankruipen en mijn hoofd neerleggen. Dat ze haar hand over mijn rug streelt en zegt dat het allemaal weer goed komt.
In plaats daarvan knuffel ik mijn dochter en wens haar een goede dag. “Dag allerliefste mama van de hele wereld,” zegt ze. Ze krijgt een vermoeide glimlach terug.

Ik worstel me door de dag. Ik schrijf dingen op mijn to do-lijstje die ik net heb gedaan zodat ik tenminste weer iets kan doorstrepen. Ik ben blij met de file naar huis omdat het me de tijd geeft om even niks anders te doen dan voor me uit te staren. En te zuchten. Ik doe niet anders dan zuchten.

Als ik de kinderen aan het eind van de dag weer op wil halen, staat mijn lief ook voor de deur van de opvang. Ook dat nog, ik dacht dat hij zou koken.
“Wat gaan we eten?” vraag ik.
“Iets met aardappelen,” antwoordt hij.
Ik trek mijn neus op. Ik hou niet van aardappelen. En aardappelen eten, daar heb ik na deze dag nou echt geen behoefte aan. Rot op met je aardappelen.
“Ik wil patat,” zeg ik stellig.
“Dat staat niet op het menu,” besluit hij.
Als we alle kinderen, tassen en knutselwerken weggepropt hebben op onze fietsen, wordt de vraag door Pepijn gesteld. “Wat gaan we eten?”

Dit is het moment om in te grijpen. De kleuter in mij wordt wakker.
“Ik heb een goed idee! We gaan patat eten!” roep ik. Een oorverdovend “Jaaaaaaaaaaa!” volgt.
“Maar…” stamelt mijn lief nog. Ik kijk hem triomfantelijk aan.
Lekker, patat. Echt zin in.