Fietsroute naar de middelbare

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf, die over een paar maanden dagelijks naar de middelbare school moet fietsen…

Omringd door de VO-gids en aantekeningen van online open dagen zit ik op de bank, laptop op schoot. Een belangrijk onderdeel van de zoektocht naar middelbare scholen is de reis er naartoe. Wonen in een dorp betekent dikke kans dat dochter even verderop in de grote stad naar school gaat, en een lekker stukkie mag fietsen. In Google Maps typ ik ons adres in, vervolgens het adres van een potentiële middelbare school en klik op ‘route’. Het lijntje zigzagt zich over de kaart. Vijfendertig minuten fietsen. Lijkt me goed te doen. Beetje doorwaaien, koppie leeg, en dan met frisse rode wangen aan het huiswerk als ze thuiskomt. Prima plan. Althans, als ze op Google-tempo fietst.

Ik zoom in op de kaart. Hmmm. Ik herken de straten waar ik in mijn studententijd niet bepaald dol op was. Verlaten stukken, een tankstation, bedrijfsgebouwen, onder een spoorbrug door. Ik typ een andere mogelijke school in. Die route gaat dwars door het drukke centrum, waar scooteraars je om de oren vliegen, opgeschoten jochies aan elkaars bagagedrager hangen, haastige forenzen je van de sokken fietsen. Om het nog maar niet te hebben over de (verlengde) stadsbussen die heer en meester van de weg zijn. 

Ze teert niet bepaald op een bak aan fietservaring.

Mijn moederhart knijpt samen. Enerzijds voel ik me bijzonder relaxed over dochters’ mogelijke schoolkeuze. Ze lijkt goed te weten wat ze wil, vertrouwt op haar gevoel. Maar dat in haar eentje fietsen, door de stad, en in de winter in het donker? Ze teert niet bepaald op een bak aan fietservaring. Grote afstanden op de fiets afleggen is voor haar nooit noodzakelijk geweest. En het fietsverkeersexamen in dit dorp is een lange gezellige optocht, waarbij een grote rotonde en twee stoplichten het hoogtepunt zijn. Het verkeersdiploma is binnen, maar nu begint het pas. Daarbij is in het dagelijks leven haar aandacht afwisselend bij alles, of bij niets. Snapt ze dat ze extra moet opletten bij de kruispunten? Begrijpt ze dat ze vaart moet maken bij de donkere stukken? Weet ze dat ze ogen in haar rug moet hebben? Zit ze straks niet met Olivia Rodrigo op standje festival in haar oren op het zadel? 

Die nacht schrik ik om twee uur wakker. In mijn hoofd volg ik de fietsroute die ik die avond opzocht. Op iedere straathoek schuilt gevaar. Iedere mede-weggebruiker gedraagt zich als kamikazepiloot. Ik probeer kalm te blijven denken. Haal mijn verantwoordelijke dochter voor de geest. Ze kan dit. Tuurlijk gebeurt er niets. Toch laat het gevoel me niet los. ‘Kan ze niet gewoon naar de middelbare school hier verderop?’ zucht ik de volgende ochtend tegen mijn man. ‘Boeien of het bij haar past.’ Maar ik weet dat het zo niet werkt. 

In mijn hoofd maak ik een actieplan. Eerst gaat ze maar eens een lesmiddag volgen. Dan eens kijken of ze deze scholen serieus overweegt. Vervolgens stap ik met haar op de fiets. Oefenen kan vast geen kwaad. Maar ik weet: daarmee houdt het helikopteren ook op. Ik kan haar de mogelijke hobbels op de weg wijzen, maar die moet ze vervolgens op haar eigen tempo nemen. Daarna wordt het -als het zo ver is- een kwestie van mijn hart vasthouden, schietgebedjes doen en haar hopelijk vol vertrouwen uitzwaaien.