Lees

Engelengeduld

Nieuw blog van Miloe. Die het niet altijd makkelijk vindt om geduldig te blijven bij haar dochter. Maar het werkt wel.

Ik hoor haar zachtjes snikken als ik me net heb geïnstalleerd in mijn werkkamer. Haar vader loopt mopperend haar kamer uit. ‘Ze weigert zich aan te kleden.’ Het is zaterdagmiddag half twee, ik wil een interview uitwerken, maar kijk om de hoek van haar kamer. Ze ligt opgekruld onder haar hoogslaper. Haar foeilelijke kerst-onesie, compleet met rendieren, kerstbomen en rode slingers, stevig vastgeklemd. De handdoek waarmee ze zich net heeft afgedroogd, als een deken over haar heen. Ik kniel naast haar. ‘Wil je je niet aankleden?’ Ze schudt heftig haar hoofd. ‘Alleen als ik mijn onesie aan mag.’ Er zoemen een aantal zinnen door mijn hoofd, waarvan ‘op de eerste echte lentedag van het jaar dragen we geen dikke kerst-onesie’ het meest nadrukkelijk gezegd wil worden. Ik negeer ze. ‘Die zit ook wel heel lekker.’ Nu knikt ze, hevig instemmend. ‘En ik wil een film kijken. Want dat is heel lang geleden.’

Ik ga naast haar zitten. Aai haar rug. Haar ogen lopen vol tranen. ‘Je bent moe,’ wil ik zeggen. ‘Elke avond net wat te laat slapen, een drukke schoolweek, vanochtend atletiek.’ Maar ook dat slik ik in. Ik leg mijn hoofd naast het hare, duw haar favoriete pandaknuffel tussen haar armen. Dat interview komt later wel. ‘Ik vind het erg als mensen die groter zijn dan ik boos op mij worden,’ snikt ze nog harder. ‘Zoals papa.’ Ze veegt haar neus nadrukkelijk af aan panda. ‘Word je dan een beetje bang?’ Ze knikt weer. ‘Ben je zelf wel eens boos?’ vraag ik. Daar moet ze even over nadenken. ‘Op school soms. Als het bijna tijd is en we moeten een kikkeroefening doen.’ Ik weet dat ze een hekel heeft aan de mindfullness-oefeningen van haar juf. Stilzitten en ademen. ‘Zo saai. Het wordt dan boos in mijn buik.’

Een half uur kletsen later pak ik haar doos zomerjurken uit de kast en trek er een stuk of tien uit. Ze schudt nee bij elk exemplaar dat ik haar laat zien. Uiteindelijk geef ik het op. Ze mag haar kerstonesie aantrekken, of niet. ‘Kijk maar.’ Ik plof in de tuin op de bank en lees in de krant over de vele studenten die burn-out raken. Dat ze pas laat hulp vragen en over hun grenzen gaan. Er moet een actieplan komen om hun welzijn te verbeteren, lees ik verder. ‘Doei mam, ik ga steppen op het plein!’ Mijn dochter rent me voorbij. In haar kerstjurk.

De verdrietjes en eisen van mijn kinderen zijn soms zo bizar dat het moeilijk is om daar geen afwijzende opmerkingen over te maken of oordeel over te hebben. Het vereist engelengeduld om te zien dat er onder de wens om op een zonnige zaterdagmiddag in een dikke onesie een film te kijken, iets heel anders ligt. Een roep om aandacht. Om bevestiging. Iets dat er pas uitkomt als ik niet oordeel. De tijd neem. Nee, dat kan en past niet altijd, en nee ik ben niet iemand met veel geduld. Maar ik probeer wel bizarre eisen of groot verdriet om iets kleins niet als negatief te labelen. Niet te zeggen dat ze onredelijk, lastig, vervelend of aanstellerig zijn. Die ochtend sommeerde een moeder op de atletiekbaan haar dochter te stoppen met huilen. ‘Je viel echt niet hard.’ Met zo’n opmerking vertellen we kinderen eigenlijk dat wat zij voelen, er niet mag zijn. En dan is er twintig jaar later een actieplan nodig dat ze moet leren juist wel te luisteren naar dat gevoel.

miloe

Over Miloe

Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (9) en Nina (6).  Je kunt Miloe ook volgen op Facebook. Miloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf ook mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.

Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!

Ja, ik wil de nieuwsbrief van de Club van Relaxte Moeders graag ontvangen!

* indicates required




Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Linda 22 april 2018 at 19:44

    Buiten dat het uiteraard goed is te luisteren naar het gevoel van je kind, moeten gevoelens en de gevolgen van gevoelens ook begrensd worden bij momenten. Luisteren naar gevoel is soms echt te kort door de bocht. Want kinderen waarbij de ouders alle gevoelens laten zijn wat ze zijn, zijn over 20 jaar ook geen leuke volwassenen geworden.

  • Laat je reactie achter