Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
“Je bestelling is voltooid, hieronder de downloadlink naar uw tickets.” Opgelucht haal ik adem, het is gelukt! Ik heb eersterangs kaarten kunnen bemachtigen voor het concert van K3. Ja, je leest het goed: K3. Een concert waar ik, voordat ik moeder werd, nooit naartoe zou gaan met mijn denkbeeldige kinderen. Sterker nog, mijn denkbeeldige kinderen zouden niet eens afweten van het bestaan van K3, die zou ik opvoeden met de Beatles, Queen, Madonna, ABBA en vooruit, een beetje Beyoncé.
Het zijn diezelfde denkbeeldige kinderen die tijdens de lange autorit op weg naar ons vakantieadres spelletjes doen op de achterbank. Met elkaar, zonder schermpjes, want die hebben mijn denkbeeldige kinderen niet nodig. Ik zie mezelf nog zitten, meer dan tien jaar geleden in de file richting Oostenrijk. Vol walging en stomverbaasd keek ik naar de achterbanken om ons heen. Van die verwende blagen die naar een scherm zaten te staren voor zich, geen oog voor de wereld om hen heen (kilometers asfalt en kale bomen, maar soit). “Als wij later kinderen hebben, dan vermaken ze zich maar met een boek”, zei ik triomfantelijk tegen mijn lieftallige ex die instemmend knikte.
Ik zou die geweldige moeder worden
Later, als ik kinderen zou hebben. Kinderen die de hele nacht zouden slapen, hun bord leeg aten, urenlang zelfstandig met de Lego zouden spelen. En vooral ook kinderen die uitermate beleefd zouden zijn, netjes gedag zouden zeggen uit zichzelf, “bedankt voor het spelen”, niet om snoep zouden vragen. Kinderen die op hun beurt wachten, respect zouden hebben voor hun ouders en goed zouden luisteren. Want ik, ik zou die geweldige moeder worden die streng en duidelijk is, die met liefde voor de miljoenmiljardste keer hetzelfde verhaaltje voor zou lezen, die een driftbui keer op keer weg knuffelde en die liedjes zong tijdens het koken.
En nu is het “later”. Mijn ex en ik hebben elkaar ruim tien jaar niet gesproken en ik heb geen idee of zijn dochter een schermpje heeft als ze op vakantie gaan, maar ik vermoed van wel. Die twee van ons in ieder geval wel, allebei een eigen scherm. Niet alleen als we met vakantie gaan, ook in het weekend, doordeweeks, elke dag eigenlijk. “We willen Snollebollekes”, roept mijn zoon als ik meezing in de auto met ABBA. “Mag ik Tatrie?”, vraagt mijn dochter als ik thuis de playlist van Queen aanzet. Muziekbarbaren zijn het en ik laat het toe.
Het opvoeden van echte kinderen bleek uitdagender
Het muzikaal opvoeden van mijn denkbeeldige kinderen bleek een stuk eenvoudiger dan het opvoeden van de kinderen die ik daadwerkelijk gebaard heb. Sowieso bleek het opvoeden van echte kinderen uitdagender dan het opvoeden van denkbeeldige kinderen. Misschien ook omdat ik zelf niet die denkbeeldige moeder ben geworden. Streng en duidelijk? Ik scoor vrij laag als het op ‘consequent zijn’ aankomt. En bij de vijfde driftbui op een dag is mijn geduld ook weleens op, soms bij de eerste al. Liedjes zingen tijdens het koken? Laat maar.
En nu ga ik dus naar K3, naar die hysterische K3, met regenbogen en glitters. Met hun overdreven articulatie, opgewekte gehuppel en dubbelzinnige songteksten. Het concert waar ik nooit naartoe zou gaan. Maar toch ga ik. Samen met mijn vrolijke glitterpeuter die het allergelukkigst wordt van dansen op de muziek van K3. Nooit verwacht dat mij dat zo gelukkig zou maken.
Geen reacties