Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
“En als het vliegtuig dan neerstort? Dan hebben jullie kinderen helemaal niemand meer!” Mijn vriendin kijkt me met grote ogen aan, ik heb haar net verteld dat mijn vriend en ik een weekendje naar Oostenrijk gaan, mét het vliegtuig en zónder kinderen. “Dat gaat niet gebeuren”, antwoord ik mat, “en als het wel gebeurt hebben ze heel veel familie en vrienden die ontzettend veel van ze houden.” Mijn vriendin zegt even niks en neemt de laatste hap van haar broodje, daarna vervolgt ze: “mijn man en ik zouden zoiets in ieder geval nóóit doen.” Ik rol met mijn ogen en voel dat ik helemaal klaar ben met dit gesprek terwijl ik opsta om naar de bar te lopen en de rekening te vragen.
Het stemmetje zeikt dat ik een egoïstische moeder ben
“Waarom raakt het je zo?” vraagt mijn vriend die avond als ik vertel over het voorval van die middag. “Prima toch dat zij het niet doen, dat staat ons weekendje toch niet in de weg?” Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ergens is er een stemmetje opgestaan in mijn hoofd en dat stemmetje zeikt nu al de hele dag dat ik een egoïstische moeder ben. Dat ik samen skiën belangrijker vind dan mijn kinderen. Dat ik liever op de ski’s sta, dan dat ik mijn kinderen een lang gelukkig leven met beide ouders gun. “Ja weet ik veel,” antwoord ik mijn vriend, “ik vind het gewoon irritant dat ze dat zegt!”
Ik denk terug aan die keer dat we onze dreumes achterlieten voor een klein weekje New York en aan die andere keer dat we de baby en peuter gedag zeiden toen we voor een lang weekend naar Madrid vertrokken. Het is eerlijk gezegd nog nooit in me opgekomen dat het vliegtuig neer zou storten en Willem en Guusje hun ouders nooit meer terug zouden zien. Maar nu heeft het stemmetje inmiddels een hele video in mijn hoofd afgespeeld van onze uitvaart waarbij mijn kinderen stilletjes op de voorste stoelen zitten.
“Laat je niet gek maken joh,” vervolgt mijn vriend. “Er gaat met ons niks gebeuren dit weekend. En als er wel wat gebeurt, hebben we alles toch goed geregeld?” Ik weet dat het waar is, maar het stelt me allerminst gerust. Er is een zaadje geplant in mijn hoofd en dat zaadje is binnen no-time een hele struik vol wilde verhalen geworden. Die nacht droom ik over lawines en kwijtgeraakte kinderen.
“Ik ben continu bang voor het ergste”
De volgende dag krijg ik een appje van mijn vriendin. “Stuur je nog een Tikkie voor het broodje? En als ik je niet meer spreek; heel veel plezier dit weekend, ik ben stinkend jaloers!” Vol ongeloof staar ik naar het scherm. Jaloers? Zij zou zoiets toch nooit doen met haar partner? Ik app haar gelijk terug met mijn vraag. “Nee, omdat ik een schijterd ben, ik laat me continu tegenhouden omdat ik bang ben voor het ergste. We zouden wel weg willen samen, heel graag, maar ik durf gewoon niet.”
Na het korte app-gesprek merk ik dat er een last van mijn schouders gevallen is. Ergens voel ik me zelfs een beetje trots. Trots omdat wij het wél doen. Omdat het voor ons zo belangrijk is om samen echt weg te zijn, zonder kinderen. Trots omdat ik de angst niet laat winnen. “En de kinderen dan?” piept het stemmetje in mijn hoofd, roerend in mijn schuldgevoel. “Die hebben een weekend vol pannenkoeken, patat, spelletjes en een bezoekje aan de dierentuin voor de boeg”, zeg ik hardop terug. “En dat vliegtuig moet maar gewoon niet neerstorten,” mompel ik er achteraan terwijl ik me afvraag waar mijn skibril ligt.
Geen reacties