‘Goed nieuws!’ appt mijn vader als zondag de eerste berichten binnenkomen dat de scholen weer open zullen gaan. Ik vind het lief dat hij me meteen een appje stuurt en wil graag iets terugsturen, maar ik weet niet wat. Mijn vingers blijven zweven boven de toetsen.
Ik lees het artikel dat hij me stuurt, scroll langs alle meningen en probeer het nieuws tot me door te laten dringen, maar ik voel niets. Geen blijdschap, geen opluchting, niks. Vorig jaar was ik nog bezig met vooruitkijken, met een eindpunt in beeld houden. Het ging over één juno in de persconferentie, de zomervakantie lag in het verschiet, er kwam een nieuw schooljaar met nieuwe kansen en ik hobbelde van het ene puntje op de horizon naar het volgende.
Maar de puntjes blijven komen. Ik voel me een sprinter die ineens een marathon blijkt te moeten lopen. De eerste paar honderd meter rende ik vol vertrouwen, maar de eindstreep wordt steeds verlegd. Steeds weer blijkt die finish verder weg te liggen. Nog één bocht, houd ik mezelf voor, nog één bocht, nog één bocht.
En nu kan ik alleen nog maar voorovergebogen kijken naar hoe ik de ene voet voor de andere zet. Al mijn concentratie heb ik daarvoor nodig. Ik zie geen eindstreep of aanmoedigingen langs de zijlijn. Je kunt me wel een flesje water aanreiken, maar dan moet ik van mijn route afwijken en dat lukt me niet. Doorlopen, dat is het enige wat kan. Nog een stap. En nog een stap.
Want de eindstreep is er. Dat weet ik. Misschien niet na deze bocht, maar dan na de volgende. Of de volgende. Tot die tijd loop ik door. ‘Ja, fijn hè?’ app ik terug.
Geen reacties