Een lichtje voor Quin

Vandaag een tekst van mij, Elsbeth, over Quin, de zoon van Inge. Die al vijf weken in het ziekenhuis ligt zonder contact te kunnen maken.

‘Lieve Els, ik heb verschrikkelijk nieuws… Quin heeft donderdagavond een hersenbloeding gehad en wordt in coma gehouden… mijn leven en alles eromheen staat op on hold. Ik heb er geen woorden voor wat ik voel. Quin vecht voor zijn leven.’ Dit is het bericht dat ik vorige maand van Inge kreeg. Haar nu 13-jarige zoon Quin had die donderdag op de bank gezeten toen hij tegen Inge zei: ‘mam, ik heb ineens heel erg hoofdpijn.’
‘Daarna reageerde hij nauwelijks nog,’ appt Inge me. ‘Hij heeft nog overgegeven en daarna kreeg ik geen contact meer.’

Onze Quin. Eén van de kinderen van deze club. De jongen over wie we al zes jaar lang blogs mogen lezen. De jongen die we in 2016 voor het eerst leerden kennen toen Inge begon te bloggen voor de club. De jongen die toen een zusje kreeg, en op dat moment zelf ook wel weer even baby wilde zijn. We keken mee hoe hij zich door zijn zwemles worstelde, hoe hij het spannend vond om naar feestjes te gaan en schoolreisjes. En hoe hij een jaar geleden zijn eerste slaapfeestje had omdat hij twaalf was geworden. De Quin die altijd precies wil weten waar hij aan toe is. Hoeveel stappen de avondvierdaagse nog is en hoeveel kilometer rijden naar Frankrijk.

Gaat Quin het redden, en hoe gaat de toekomst eruit zien?

Hij blijkt een aneurysma te hebben gehad in zijn voorhoofd. Ruim een maand geleden. Sindsdien ligt hij in het AMC en staat hun leven stil. Kunnen ze geen contact met hem krijgen en leven ze in de grootste onzekerheid over de toekomst. Gaat Quin het redden, en hoe gaat de toekomst eruit zien? Voor hem, voor Inge en haar man Rudolf en voor Quin’s zusje Zora?

Elke dag kijk ik op mijn telefoon of er nieuws is. Gisteren appte Inge dat hij stappen maakt, dat hij steeds langer zelf ademt, dat hij soms in een stoel wordt gezet als het lukt. ‘Maar hij is er zeker nog niet, slikken lukt nog niet goed, en er wordt veel van hem gevraagd, dus het is ook steeds weer een stapje terug, tempo Quin.’

Inge en Rudolf schrijven hoe ze nu in een schemergebied tussen leven en dood zitten, tussen donker en licht. ‘Wij leven nu vaak in donkere periodes, en soms zien wij licht en kunnen wij hierin berusten. De balans is nu ver te zoeken, en het kost zo ongelooflijk veel kracht en energie om het licht te vinden en te zien, voor Quin, voor ons, en ook voor Zora.’

Ik schrijf dit alles met tranen in mijn ogen en met toestemming van Inge. Omdat we hier op de club de mooie dingen delen, maar ik Inge, Rudolf, Zora en bovenal Quin nu ook jullie, onze gezamenlijke steun gun. Ik wil jullie graag oproepen om de komende dagen het licht voor ze aan te wakkeren en een kaarsje voor Quin aan te steken. Om even aan hem te denken en om zijn naam te noemen. Hup Quin. Hup hoofd van Quin. Word nu maar snel wakker.