Eén kind per klas

Mijn zoon en ik zitten samen in bad.
‘Als papa en mama nog iets zouden moeten leren, wat zou dat dan zijn?’ vraag ik zo nonchalant mogelijk.
Quin gaat er even voor op de rand van het bad zitten. Hij denkt na.
‘Papa moet niet meteen zo streng doen als ik treuzel met uitkleden.’
Nee, zeg ik, omdat ik ook niet zo goed weet wat ik moet zeggen.
‘En ik?’ vraag ik voorzichtig?
‘Jij moet leren minder snel boos op papa te worden.’

Hoe pijnlijk ook, ik weet dat hij gelijk heeft.

Deze week is het de Week tegen Kindermishandeling. En in het kader daarvan wil de Taskforce kindermishandeling een verplichte opvoedcursus voor alle jonge ouders. Volgens de werkgroep is dat broodnodig om het grote aantal kindermishandelingen in Nederland te verkleinen. Er worden jaarlijks meer dan 118.000 gevallen gemeld. Even voor je beeldvorming: dat is ongeveer één kind per klas.

Ik ben er altijd al een voorstander van geweest. In Zweden zijn opvoedcursussen heel normaal. Daar volgt 90 procent van de ouders vrijwillig cursussen en het geweld tegen kinderen is er de afgelopen twintig jaar gedaald van 51 naar 8 tot 11 procent.

Bij de paar ouders die ik pols, wordt er behoorlijk heftig op het voorstel gereageerd. Betutteling! Bij ons gaat het gewoon goed, hoor. Wat gaan ze me leren dan? Ik weet zelf echt wel hoe het moet. Ik ken mijn kind toch het best? Waar bemoeien ze zich mee?

Ik schrik van de vijandigheid.

Het gáát niet om falen. Dat als je het als ouders niet goed doet, dat je dan die cursus moet doen. Ben ik dan de enige moeder die best nog wel wat bij kan leren? Hoe ik geduldig moet blijven als mijn zoon door het huis stuitert? Hoe ik moet reageren als hij na vijf keer uitleggen nog steeds niet begrijpt wat ik bedoel? En als ik mijn zoons woorden mag herhalen: hoe ik minder snel boos word? Mij zal je nooit horen beweren dat ik alle wijsheid in pacht heb.

Ik heb heel wat jaartjes bij de Kindertelefoon gewerkt. Ook daar hoorde ik regelmatig verhalen over kindermishandeling. Verwaarlozing is óók een vorm van mishandeling. Mijn insteek was altijd: als ik maar één kindje een heel klein beetje kan helpen, dan vond ik het gesprek geslaagd. Dat zou ieders insteek moeten zijn toch? Tuurlijk, in de kern dat iedereen zijn best, maar dat betekent niet per se dat je daarmee je kind geeft wat hij of zij nodig heeft.

Bij deze meld ík me aan.

Club van Relaxte Moeders-feestje!

Vrijdag 25 november vieren we feest! Omdat de site een jaar geleden de lucht in ging. Omdat we zo’n leuke club zijn samen. Omdat het leuk is om elkaar eens in het echt te zien en gewoon… omdat het vrijdag is. We gaan columns voorlezen, de grote Relax Mama-quiz spelen, er zijn prijzen, muziek, wijn en sapjes, en een heleboel gezelligheid met bekenden van de club. Kom je ook? Lees hier meer.