Het is vroeg in de ochtend en ik zit achter mijn laptop, klaar voor een paar uur werken. Om 14.45 uur staat de afspraak voor de 20-wekenecho gepland, tijd zat dus om lekker te typen. Maar de letters op mijn scherm dringen niet tot me door, een onrustig gevoel in mijn buik leidt me af, ik check om de paar minuten mijn horloge en werk ongemerkt zakken M&M’s naar binnen. Ik voel me weer het meisje van zes dat op haar verjaardag de wijzers van de klok vooruit wil duwen terwijl ze zich afvraagt of de visite ’s middags echt wel komt. En of ze de goede cadeaus meenemen.
Een kleine controlfreak als ik (toen al!) ervan overtuigen dat haar verjaardagsfeestje een succes wordt, is net zo onmogelijk als teksten schrijven terwijl ik een paar uur later te horen krijg of ons ongeboren kindje lichamelijke afwijkingen heeft. Wanneer ik voor de vierde keer een mail doorlees, tuimelen in mijn hoofd vragen over de echo over elkaar. ‘Heeft ons kindje een open ruggetje?’ ‘Of een hartafwijking, hazenlip of gat in het middenrif?’ ‘Hoe moet ik reageren als er iets ergs aan de hand is?’ ‘Wordt het een jongen of een meisje?’ ‘Is het überhaupt wel een mensje?’ De tijd is nog nooit zo langzaam gegaan. Spannende dingen moet je niet pas ’s middags plannen. Dat wist ik als kind al. Jammer dat ik zo hardleers ben.
Als de gynaecoloog die middag eindelijk het echoapparaat op mijn ontblote dikke buik zet en ik als een tante Sidonia op de onderzoeksbank lig, probeer ik wat te ontspannen. Ik heb van veel mensen gehoord dat de 20-wekenecho bijzonder is omdat er uitgebreid de tijd voor wordt genomen en alles mooi in beeld wordt gebracht. Maar ik zie alleen maar grijze vlekken waar ik geen wijs uit word. ”Kijk, dit is het hartje,” zegt ze. “En dat zijn de nieren.” Vervolgens wijst ze een paar andere vlekken aan die het maagje en de hersenen moeten voorstellen. Ik staar naar de reflecterende lichte en donkere spikkels op de muur en begrijp niet hoe iemand hier blij van kan worden.
Vocht bij de hersenen, een wand tussen de boezems die nog niet gesloten is… Bij alles wat de gynaecoloog uitlegt vraag ik me af of dat wel of niet hoort. Kan ze niet gewoon haar mond houden? Maar als ze niets zegt denk ik dat ze iets afwijkends heeft gezien. Ondertussen groeien er druppels angstzweet op mijn rug en in mijn handpalmen. Kan ze alsjeblieft vertellen dat alles goed is?!
Na een uur liggen, draaien en springen is elk onderdeel van Gerritje in beeld geweest. Zijn werktitel veranderen in Gerda blijkt niet nodig, want het is een jongetje. Dan spreekt de gynaecoloog de verlossende woorden uit: “Ik zie geen afwijkingen bij jullie zoon.” Ik bedank haar hartelijk en loop de kamer uit. Een intens én bekend geluksgevoel overvalt me. Ik lach te hard, knuffel Joost te vaak en praat te veel. Zo voelde ik me ’s avonds op mijn zesde verjaardag na een fantastisch feest ook.
Sommige middagen zijn het wachten meer dan waard.
Club van Relaxte Moeders-feestje!
Vrijdag 25 november vieren we feest! Omdat de site een jaar geleden de lucht in ging. Omdat we zo’n leuke club zijn samen. Omdat het leuk is om elkaar eens in het echt te zien en gewoon… omdat het vrijdag is. We gaan columns voorlezen, de grote Relax Mama-quiz spelen, er zijn prijzen, muziek, wijn en sapjes, en een heleboel gezelligheid met bekenden van de club. Kom je ook? Lees hier meer.
Geen reacties