‘Mijn zusje komt toch wel bij mij op de kamer, hè?’ had Quin stuiterend gevraagd toen de datum van de geboorte steeds dichterbij kwam en ik steeds vaker rompertjes zat te vouwen. Diezelfde jongen die het prima naar zijn zin had in zijn eentje. Die op de vraag of hij niet liever een broertje of zusje had gehad standaard antwoordde: ‘Nee, die heb ik niet! Helemaal niet erg!’ Die jongen kon nu niet wachten om sámen te zijn. Mijn ontroerde moederhart leek het ook wel wat: broer en zus samen op één kamer.
Dus we besloten de zolder niet te verbouwen toen ik in verwachting was van Zora, maar de tuin. Dát was immers de plek waar ik de hele zomer zou vertoeven terwijl het meisje zich van het ene slaapje in het andere slaapje zou buitelen. Ik droomde er lustig op los.
Maar zo romantisch was het natuurlijk allemaal niet. Wat me eerst zo leuk had geleken, bleek als snel een grote denkfout.
Toen we twee jaar geleden de grote stad verlieten en neerstreken in een dorpje aan de andere kant van de ring, deden wat dat vooral omdat we meer ruimte wilden. Een echt grote-mensen-huis kochten we, met een grote tuin en een garage. Van een klein appartement gingen we ineens naar drie verdiepingen woonruimte. Dan zat ik beneden op de bank te lezen en zat de man boven op zolder in zijn ‘mancave’ en dan belde ik hem op – ja, want ik liep toch niet zomaar twee trappen op en neer? – met de vraag of hij niet gezellig bij me wilde komen zitten. ‘Want ik voelde zoveel afstand.’ Ik wist me in het begin geen raad met al die ruimte. Maar dat duurde niet lang.
Wat erg, dacht ik laatst toen we plannen aan het smeden waren om de zolder alsnog op te splitsen in twee kamers. Vroeger woonden mensen hier met z’n achten, of misschien wel tienen. En ik heb al stress van twee kinderen op één kamer! Dat Quin wakker kan worden omdat zijn zusje het voor de zoveelste keer op een huilen zet, of liever gewoon ba-ba-ba-ba-ba-ba zingt en dan heel hard met haar armpjes wappert als ik bozig boven haar bedje hang. Het nekte me zo langzamerhand. De momenten dat Quin en Zora echt gezellig sámen op hun kamer liggen zijn er eigenlijk nauwelijks en als ze er wél allebei zijn, moet Quin muisstil zijn omdat hij anders zijn zusje wakker maakt.
Ik merkte dan ook aan Quin dat hij weer behoefte kreeg aan een eigen plek. Dus toen ik aankondigde dat zijn kamer weer helemaal van hem zou worden, en dat hij daar eindeloos met zijn bussen en treinen kan spelen zonder de grijpgrage vingertjes van zijn zusje, was hij – opnieuw – superblij. En weer droomde ik er lustig op los.
Wat zal het bij ons een oase van rust worden.
De aannemer kreeg zelfs een knuffel bij het afscheid. Het was voor Quin inmiddels al gewoon geworden dat hij bij ons over de vloer kwam. Hoewel Quin nieuwe dingen normaal gesproken met argusogen bekijkt, werd hij nu met de dag enthousiaster. Toen de zolder af was en zijn kamer weer de zijne was, schudde hij opgewonden met zijn billen en maakte er een dansje bij.
En Zora? Die bouwde in bed haar eigen feestje. Die oase van rust is voorlopig nog ver te zoeken.
Wil je vanaf nu nooit meer een blog van de club missen? Sinds kort mail ik ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je ook nooit meer iets wilt missen, vul dan onderstaande formulier even in!
Geen reacties