Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.
“Mijn afspraak deze avond is geannuleerd, ik ben dus thuis, je hoeft toch niet te komen,” schrijf ik aan de oppas. Het is een halve waarheid want ik heb zelf zonet mijn afspraak geannuleerd. Maar ik weet dat ze het wel oké vindt. Ze heeft een goed abonnement bij ons thuis.
De dagen zijn donker, de wind soms erg strak en koud als we noodgedwongen onze neus buitensteken. We duffelen ons warm in om naar buiten te gaan en maken het binnen warm met kaarsjes en lichtjes en herfstkleuren. Maar soms helpt niets. Dan is het gemis te groots, de herinneringen te overweldigend. Ik merk het bij Tristan op dit moment. Hij staat moe en somber op, praat met mij over al die eerste keren die eraan komen zonder papa – Sint, Kerst, zijn papa’s verjaardag – of die eraan komen voor de tweede keer zonder papa – zijn eigen verjaardag begin volgend jaar.
Mijn mannetje heeft het moeilijk en ik wil er voor hem zijn
Hij geeft me de dikste knuffels ooit en laat met moeite los. Hij vertelt me op maandag de hele dag hoe jammer hij het vindt dat ik ’s avonds nog weg moet. En dan weet hij nog niet eens dat het dinsdag ook zo zal zijn. Mijn mannetje heeft het moeilijk en ik wil er voor hem zijn. Zelf voel ik het ook trouwens. Vorig jaar dezelfde tijd was onze thuis een grote verwarring. De ziekte van Olivier zat constant mee aan tafel. Mijn liefste was niet meer dezelfde en zou het ook nooit meer worden, wist ik. Wat was het moeilijk om hem zo te zien toen, en het nu te herinneren.
Dus bedenk ik op dinsdagmiddag dat het ook voor mij even genoeg is. Dat die vergadering ’s avonds ook wel zonder mij kan. En ik stuur de oppas en de voorzitster een berichtje met veel excuses. Als ik thuis aankom van het werk en aankondig dat ik niet meer weg ga, springt Tristan in mijn armen en dwingt me zowat de hele avond naast hem te zitten en mee te spelen met zijn nieuwe knikkerbaan. Wat ik met plezier doe. We steken terug de kaarsjes aan, we bewonderen de lichtjes in de tuin en we verzinnen steeds een nieuw parcours voor de knikkers. Veel beter dan vergaderen. Veel beter voor ons aller ziel.
Geen reacties