Dit is het goeie leven

Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter, van een blakende dreumes, en schreef na haar miskramen het boek Je kan tenminste zwanger worden.

“We overwegen aan kinderen te beginnen,” vertelt een oude vriend. We kennen elkaar uit onze studententijd en nu zijn we ineens groot geworden en zijn hij en zijn vrouw op bezoek bij ons gezin, in ons grote-mensen-huis en praten we in onze grote-mensen-woonkamer over grote-mensen-dingen.
“Mamaaa!” roept mijn dochter vanuit de keuken.
“We zijn net terug van een reis, en…” vervolgt hij.
“Mamaaa! Waar zijn mijn stiften?!”
“…we dachten wel: als we kinderen krijgen…”
“Op de eettafel!” roep ik naar de keuken en concentreer me weer op mijn gesprek.
“…dan kan dat natuurlijk niet meer.”
“Neehee, mama, mijn níeuwe stiften!’ klinkt het vanuit de keuken.
“Nee?” vraag ik aan de vriend. “In het keukenkastje!” roep ik naar mijn dochter.
“Nee, met kinderen kan je niet zomaar op reis,” zegt de vriend.
“MAMA DAAR LIGGEN ZE NIET!”
“Op je kamer dan?” roep ik tegen haar. “Of een gesprek voeren,” zeg ik tegen hem.

Laatst vertelde een vriendin dat ze zwanger is. Van haar eerste. En ik was natuurlijk erg blij voor haar, maar ik dacht ook: heb ik haar wel eerlijk verteld hoe zwaar het is?

Kinderen… Ze onderbreken je gesprekken, je gedachten, je slaap, je maaltijden.

Kinderen… Ze onderbreken je gesprekken, je gedachten, je slaap, je maaltijden. Spugen je schone kleren onder en vegen hun vieze vingers aan je af. Ze willen hun handen niet wassen, ze willen hun haren niet kammen, ze willen hun tanden niet poetsen. Ze willen niet mee naar de winkel, ze willen persé mee naar de winkel. Ze willen cadeautjes, ze willen méér cadeautjes. Ze ruimen hun kamer niet op, ze willen niet die kleren aan en ook niet die en al helemaal niet die want DAT ZIJN DE STOMSTE.
En dat cliché van ‘Je krijgt er heel veel voor terug’? Ja. Heel veel stress.

Laatst zat ik te bladeren door wat foto’s van nog niet eens heel lang geleden. Ik zag een foto van mijn dochter en dacht: wat is het toch een fantastisch kind. Dat fantastische kind zat op dat moment naast me op de bank. Maar de foto-versie vroeg niks van me. Dat is een stuk makkelijker genieten.

Soms ben ik bang dat ik het mis. Dat ik straks opgelucht ademhaal als de tropenjaren voorbij zijn om er dan achter te komen dat ‘de goeie ouwe tijd’ óók voor bij is. Dat ik er helemaal niet van heb genoten, omdat ik zat te wachten tot het makkelijker zou worden.

Tussen alle vermoeidheid en stress door is het overduidelijk.

Dit is het goeie leven, fluister ik dan tegen mezelf. Een zinnetje dat me meteen helpt te zien wat er zo mooi is aan precies dit moment. Tussen alle vermoeidheid en stress door is het overduidelijk.

Mijn dochter, tekenend aan de eettafel. Ze is er. En hoe. Nog klein genoeg om zonder gêne door gesprekken heen te schreeuwen. Nog niet te groot voor problemen als ‘waar zijn m’n lievelings viltstiften?’. Wat een geluk erbij te mogen zijn. Dit is het goeie leven.