De wereld aan mijn voeten

Deze week zit mijn verlof er officieel op. Of wat er ook voor door mag gaan, want als freelancer ben je natuurlijk nooit echt met verlof. Of nooit niet aan het werk. Het is maar hoe je het bekijkt.

Maar goed, einde verlof dus. Kind één naar school. Kind twee naar de crèche. Nu is het me-time. Kom ik eindelijk weer aan mezelf toe. Kan ik me eindelijk weer als werkende vrouw onderdeel voelen van de maatschappij. Niet alleen maar mama zijn en zorgen. Kan ik me profileren als een professional en alleen die dingen doen die ik belangrijk vind. De mooiste artikelen schrijven. En als nieuwbakken anti-pestcoördinator monter en in een nieuwe outfit op schooldirecteuren afstappen en ze wijzen op hun plicht een goed en helder pestprotocol te hebben en die ook na te leven. Koffie drinken met die buurvrouw die op een basisschool werkt. Netwerken dus. Aan de bak. Hup!

De wereld ligt aan mijn voeten.

Maar er komt niets uit mijn handen.

Eerst maar eens een kopje koffie. Hoe zal het met Zora gaan? Zal ze kunnen slapen? Ze moet nu wel slapen hoor, anders wordt ze veel te moe. O ja, de vaatwasser nog even uitruimen eerst. Dat komt er straks ook niet van. En een wasje draaien, natuurlijk. Daar heb ik nu even de tijd voor. Ik app de crèche: hoe gaat het met mijn meisje? Als ik de was aan het ophangen ben, krijg ik antwoord: ze is een beetje onrustig, maar ligt nu tevreden in haar wagen.

Ik pleeg wat telefoontjes, stuur een aantal mailtjes en update mijn Linkedin-profiel. De wilde plannen die ik vannacht in bed had toen ík wakker lag en Zora sliep, komen niet van de grond. Fijn hoor, die vrijheid, maar ik weet nog even niet wat ik ermee moet. Misschien kan ik Zora vandaag wat eerder ophalen… Het is wel een héél lange dag zo op de crèche. Zonder mij.

En die wereld, die vanochtend nog zo mooi aan mijn voeten lag? Misschien houd ik die voorlopig nog een beetje klein. Een vriendin stelt me gerust: ‘Joh, bij mij duurde het anderhalf jaar voordat ik weer helemaal de oude was.’