De vraag aller vragen

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van tien en een zoon van acht.

‘Mam, waar is mijn lunchtr…?’ Abrupt stopt mijn dochter met praten en mijn arm blijft halverwege in de lucht steken, op weg naar het espresso-apparaat. Het is maandagochtend, de start van de week. Ik rommel in de keuken, de kinderen zitten aan de ontbijttafel. Zojuist stelde mijn zoon in het gesprek met zijn vader een vraag waardoor de gehele kamer stilvalt. Tussen het lunchtrommel inpakken en schoenen veteren. De Vraag Aller Vragen. De vraag waar we vorig jaar nog om heen laveerden. 

‘Pap, is Sinterklaas echt?’

Over zijn hoofd volgen blikken tussen man, mij, en onze dochter. Ik mime ‘oh my god’ en vang de lachende blik van mijn oudste. Zij weet dat we de waarheid aan haar broertje zullen vertellen, vorige week vroeg ze er nog naar. Mijn man trekt zoon op schoot en vertelt onomwonden hoe het zit. Diep nadenkend luistert zoon naar het verhaal. Kijkt ons vervolgens stomverbaasd en met een twijfelachtig lachje aan. 

Zijn hoofd vult zich met vragen en vallende kwartjes.

Even later zitten we samen in de auto, op weg naar school. ‘Hè?’ Zoon kijkt naar buiten. ‘Huh?’ De eerste seconden is dat het enige dat uit zijn mond komt. Zijn hoofd vult zich met vragen en vallende kwartjes. Hij lijkt niet verdrietig of boos, dat scheelt. Hij draait zich naar me toe. ‘Maar mam, ik snap het niet?’ Een spervuur van vragen volgt. ‘Wie zet dan de zakken met kado’s voor de deur? Want iedereen is dan binnen! Vullen jullie dan de schoenen? Wie is dan Sinterklaas bij de intocht hier in het dorp? En wie is het op tv?’
Ik vertel dat het acteurs zijn, die zich verkleden. En dat vooral die op televisie de ‘officiële’ Sint en Pieten zijn. 

‘Zijn dat dan BN-ers?’
‘Die zitten er ook tussen,’ antwoord ik. 
‘Ook YouTubers?’
‘Dat zou best kunnen!’ Lachend wacht ik voor het stoplicht. 
‘Vét, dan ga ik dit jaar extra opletten.’ 

Bijna verheugd kijkt hij naar buiten. Dan valt hij stil. ‘Heh?’ Het wil nog niet helemaal indalen. 
Ik vertel nog wat details. En dat als hij lekker wil geloven hij dat gewoon moet doen. Ik zit met mijn veertig jaar oud nog net zo verrukt voor het Sinterklaasjournaal. En dat hij moet respecteren dat nog niet alle kinderen om hem heen dit weten – hij hoort nu bij de groep van oudere kinderen en volwassenen die samen dit geheim bewaren. Daarvan lichten zijn ogen even op. Dat klinkt wel bijzonder. 

We draaien de parkeerplaats op. Ik voel me wat wiebelig. Potverdikkie, nu hebben we deze mijlpaal ook al gehad. Kleine kinderen worden groot. 
‘Ben je oké?’ vraag ik, als ik hem aflever op het schoolplein. ‘Ja hoor!’ zegt -ie.
‘Dit is het grootste geheim dat ik óóit te weten ben gekomen.’