Krissie is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds november schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. In dit derde blog vertelt ze over de verwarring die soms ontstaat door de uiterlijke verschillen tussen haar en de kinderen.
Vera woonde net bij ons, was twee maanden oud en lag prinsheerlijk in de wandelwagen om zich heen te turen tijdens een wandelingetje door de wijk. “Wat een schatje zeg,” merkte een oudere dame die mijn pad kruiste op. Zoals zovelen kon ze het niet nalaten eventjes te gluren naar het baby’tje dat in de wagen lag. “En zo knap! Maar haar ogen heeft ze vast van haar vader?” “Dat weet ik eigenlijk niet,” flapte ik eruit, eerlijk als ik ben. Het klopte: ik had haar biologische vader destijds nog nooit ontmoet en had dus geen flauw idee welke kleur zijn ogen waren. De vrouw keek me geschokt aan en ik besefte hoe bijzonder mijn antwoord had geklonken. Voor ik bekend zou komen te staan als de lellebel van de buurt legde ik vlug uit hoe de vork in de steel zat.
Pleeggezinnen vallen op. Vaak klopt er iets niet in de ogen van anderen: papa en mama ogen wel erg oud om nog 24/7 met een baby rond te sjouwen, de leeftijdsverschillen tussen de diverse kinderen binnen het gezin zijn zichtbaar groot of het meest in het oog springende: het kind heeft een andere huidskleur dan de ouders. Het feit dat mensen geneigd zijn het plaatje passend te willen krijgen in hun hoofd levert veel vragen op. “Waar komen ze vandaan” is één van die vragen. Vera en Thomas hebben beiden een prachtig bruin kleurtje, maar dat betekent natuurlijk niet automatisch dat ze in een ander land ter wereld gekomen zijn. Vera snapt zelf intussen prima hoe het zit: “Ik ben gewoon geboren in Nederland, maar héél lang geleden woonde familie van mij in Indonesië”.
Zo’n uiterlijk verschil kan ook grappige situaties opleveren. Jaren geleden was ik met een vriendin en onze kroost in een binnenspeeltuin. Vera en Thomas waren een jaar of vier. De kinderen vermaakten zich opperbest en wij kletsten weer eens lekker bij. Op een gegeven moment was Vera plots de andere kinderen kwijt en in haar paniek wist ze ook mij niet meer terug te vinden. Ze barstte in snikken uit maar werd gelukkig opgevangen door een lieve meid die achter de bar werkte. Vera had blijkbaar wel de goede richting op gewezen, dus het meisje leverde haar kordaat af bij de getinte vrouw die vlakbij ons zat. “Nee, dit is niet mijn mama!” hoorde ik ineens Vera’s verontwaardigde stemmetje achter me. Oeps!
Inmiddels zijn we eraan gewend geraakt dat ons gezin regelmatig in het oog springt. We wijken af van de norm en zijn dus bijzonder. Gelukkig weet ik nu hoe de biologische ouders van onze kinderen eruit zien en kan ik dus iedereen die ernaar vraagt eerlijk vertellen dat Vera inderdaad haar bruine ogen van haar vader heeft 😉.
Wie is Krissie?
Samen met haar man zorgt Krissie voor Vera (11) en Thomas (10), twee pleegkinderen die al een heleboel hebben meegemaakt in hun korte leven. Krissie heeft één missie: pleegzorg meer op de kaart zetten. Daarom schrijft ze over haar bijzonder mooie gezin op haar website. Zo hoopt ze een eerlijk kijkje te geven in het vaak hectische, reuze gezellige, soms ingewikkelde en zeker nooit saaie leven van een bevlogen pleegmoeder.
Geen reacties