Afspraakje

Vanavond heb ik een date met mijn man.

Het is tijd dat we weer eens iets sámen doen. Dat we even tijd maken om te kletsen, over wat er goed gaat en wat niet, over hoe we ons voelen, zodat we de neuzen weer dezelfde kant op krijgen.

Als de kinderen op bed liggen, kruipen wij achter de laptop. Vanavond beginnen we namelijk met een online opvoedcursus.

Al een tijdje neem ik me elke ochtend voor om vandaag niet meteen boos te worden. Niet mijn stem te verheffen als Zora als een wildeman achter onze kat aan rent. Niet gekwetst en teleurgesteld te reageren als Quin het niet eens is met mijn voorstel. Nier meer te dreigen en om te kopen maar gewoon duidelijk grenzen aan te geven. Elke ochtend neem ik me voor om heel geduldig naar mijn kinderen te kijken én te luisteren naar wat ze écht te vertellen hebben en ze te geven wat ze op dat momenten nodig hebben.
En elke ochtend faal ik weer.

Natuurlijk weet ik dat ik ook dingen goed doe. Dat ik een lieve, betrokken moeder ben die heel goed ziet en voelt wat haar kinderen nodig hebben. Die een knuffel geeft als haar zoon verdrietig is als het voetballen hem even te veel wordt. Die wéét dat ze haar dochter niet te veel in haar vrijheid moet beperken en dat haar zoon juist van duidelijke afspraken houdt. Die even apart iets met haar dochter gaat doen om háár alle aandacht te geven. Die overladen wordt met kusjes en kleffe handjes als we met z’n allen in bed liggen. Die haar kinderen aan het lachen maakt met gekke dansjes en muziek. Die de verschillen tussen haar kinderen ziet en ze laat zijn wie ze willen zijn. Die er rekening mee houdt dat de een graag wil weten waar hij aan toe is en de ander overal onbesuisd inspringt.

Maar toch.

Waarom voel ik me zo machteloos als Zora niet doet wat ik zeg? Waarom voel ik me zo gefrustreerd als ze haar bruine boterham weigert op te eten terwijl ik wéét dat ze dat op de crèche wel doet? Waarom raakt het me zo als Zora doet waar ze zelf zin in heeft? Waarom ben ik zo snel geïrriteerd als Quin niet snapt wat ik zeg? Waarom word ik boos als hij ’s ochtends weer niet op tijd zijn tanden poetst?

Toen we bijna vier jaar geleden een tweede kindje kregen, had ik niet kunnen bedenken dat we opnieuw het wiel wat opvoeden betreft moesten uitvinden. We zijn er inmiddels achter dat dat toch wel degelijk het geval is. En daar hebben we wat hulp bij nodig. Dat aan elkaar toegeven had toch wel wat voeten in de aarde.

In de kerstvakantie toen we met familie in een huisje zaten was het moment daar. En dat we dit nu ook echt gaan doen, sámen, vind ik heel bijzonder.

Daarom heb ik vanavond een date met mijn man. En ik heb er zin in.