Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. Vorige week bleef haar zusje eten. Toen Sanne op tijd de deur uitmoest bleef zij nog even. ’s Avonds kreeg ik ze een voiceappje van haar.
“Hoooi San! Nou, het was weer gezellig met je kinderen, hoor!”
Ik luister naar een voice-appje van 2.44 minuten van m’n zusje. Ik vind voiceappjes bijna altijd irritant, want iets afluisteren duurt langer dan lezen en het komt vaak niet uit, maar nu zit ik toch al op de bank met m’n oortjes in en voiceappjes van mijn zusjes zijn net privétheatershows.
“Ik heb ze nog even op bed gelegd. Dus ook tandengepoetst en voorgelezen enzo. We moesten verder lezen in het boek van meester Jaap, want daar was jij uit aan het lezen en ik moest verder waar jullie gebleven waren. Je hebt een fijn verhaal voor me overgehouden, hoor, want het verhaal heette ‘Meester Jaap licht voor’. Het ging dus over dat meester Jaap ging vertellen over piemels en vagina’s en over ‘de fabriekjes’. Jongens hebben twee fabriekjes en meisjes ook en je kunt de producten van die fabriekjes bij elkaar brengen: een zaadcel en een eicel. Lieve zat de hele tijd wijs te knikken, want die weet er kennelijk al van alles van.
In het verhaal roept één van de kinderen ineens ‘neuken!’
In het verhaal roept één van de kinderen ineens ‘neuken!’ en je zag Pepijn echt met zo’n groot vraagteken boven z’n hoofd naar mij kijken. Neuken? Dus ik zei: ‘Ja, dat komt vast zo nog wel aan bod.’ Weet ik veel wat jij daar allemaal al over verteld hebt. Het kwam inderdaad nog aan bod, hoor! Maar in het boek noemen ze het dus ‘de geslachtsdaad’. Serieus, de geslachtsdaad. Nou, het verhaal was uit en nu weten ze dus hoe het gaat en hoe er een baby kan komen.
Zegt Lieve dus ineens: ‘Ja en dat doen de mensen dus alleen als ze een baby willen.’ En ik dacht, ehhh, nouou… Maar ja, om nou alle andere redenen op te noemen leek me ook weer zo wat, hè? Dus ik heb dat maar gewoon zo gelaten.
Daarna was ik bijna haar slaapkamer uit en toen vroeg ze ineens: ‘Lotte, wil jij kinderen?’
‘Ik denk het wel,’ zei ik, ‘maar ik denk dat het ook nog een poosje kan duren.’
‘Ja,’ zei ze. ‘Sowieso negen maanden! En dan nog een maand, want je moet er wel heel goed over nadenken.’
Haha! Zo goed bedacht. Soms hoeft het helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Het kost tien maanden om een kind te krijgen: één maand nadenken en dan negen maanden tot het er is.
Dus met deze wijsheid kon ik weer naar huis. Ik zal ‘m ook nog even aan vriendinnen doorgeven. En als Pepijn ineens ook ‘neuken!’ gaat roepen, dan weet je waar het vandaan komt. Tot snel, lieve zus!”
Geen reacties