Eén van de leukste dingen aan het moederschap vind ik dat alle sores van andere moeders zo heerlijk herkenbaar is. Driftbuien in de speeltuin, een tot in de nek gespuitpoepte baby, kinderen die jouw met liefde gekookte maaltijd meteen aan de versgestuukte muur smeren. Bij vrijwel iedere uitspraak of foto zit ik gezusterlijk te knikken. Maar nu blijkt dat er ook moeder-dingen zijn waarin ik me niet herken.
Het begon met een collega die een uitspraak van haar tienjarige zoon op Facebook zette. Die had namelijk beloofd dat hij vanaf zijn achttiende voor zijn ouders zou zorgen. Hij zou alles in het huishouden doen. Niet zomaar een jaartje, maar tot zijn dertigste thuis zou hij thuis blijven wonen. Eronder volgden rijen reacties variërend van ‘smelt’ tot ‘het staat zwart op wit!’.
Een ander postte dat haar dochter net op kamers was gaan wonen. Daaronder volgde een tranendal van moeders die allemaal ‘oooohhh, ik moet daar echt nog niet aan denken!’, ‘Ik zie daar nu al tegenop!’ en ‘Het is gelukkig nog lang niet zover!’ typten.
Ik probeer me normaal altijd een beetje in te houden met ‘dat-deed-ie-van-mij-ook’- of ‘ja-dat-weet-ik-ook-nog-zo-goed’-commentaar, maar op deze vrouwen weet ik even niets te zeggen. Ik herken het helemaal niet. Sterker nog: ik moet er niet aan denken.
Het is heus niet zo dat ik een kalender boven mijn bed heb hangen waarop ik kruisjes zet bij iedere dag dat mijn bloedjes dichter bij de achttien zijn. Ze zijn drie en anderhalf, dat zou sneu zijn. En niet praktisch, want zo’n kalender wordt ook veel te lang. Maar toch, ik kan me heel goed voorstellen dat ik het wel prima vind als ze met hun Billy-kast en doorgezakte bedbank in de gehuurde bestelbus de straat uit rijden.
Het lijkt me prachtig als het me gelukt is ze op te voeden tot zelfstandige, stevige mensen die het aandurven om de wijde wereld in te trekken en op eigen benen willen staan. Maar vraag het me gerust over vijftien jaar nog eens.
2 Reacties
Heb ik ook hoor!! Zelfde leeftijd vd kids, dus misschien ligt het daar aan?? Los laten begint op het moment dat je kids geboren worden zei mijn moeder toen ik zwanger was en ik denk dat dat ook echt zo is! Ik vind het super dat Jip vertelt dat meester Rick de leukste én de liefste is. En thuis dat papa en ik allebei haar beste vriend zijn, en Kees natuurlijk (haar zusje), maar laten we vooral ook hier meester Rick niet weg vlakken! Ik vind het geweldig dat ze zelf het kinderdagverblijf inwandelt en duidelijk te kennen geeft dat ik daar dus echt niets meer te vertellen heb, maar dat de juffies het daar voor het zeggen hebben! Ik geniet elke dag van mijn meiden, maar ook van de momentjes dat ze er even niet zijn…. Hoe cool is het als het ons straks inderdaad gelukt is twee zelfstandige meiden op de wereld hebben gezet die op eigen benen willen staan! En
Hoe cool is het om tegen die tijd ook zelf weer op eigen benen te kunnen staan zonder dat daar een dreumes en peuter aan hangen die uiteindelijk toch de voornaamste richting bepalen van waar die benen heen wandelen?
Ik snap je helemaal! Ik kan ook niets met dat eeuwige: het gaat zo snel! Dat voel ik totaal niet zo. Leuke blog!