Dag oma

Ik was pauze aan het houden op mijn werk toen mijn moeder belde. “Ik heb nogal onverwacht nieuws. Oma is afgelopen nacht overleden.”

De uren daarna app ik veel met mijn zusjes. We halen herinneringen op. Het is grappig hoe dat werkt, alsof er in mijn hoofd een ladekastje zit waar alle herinneringen in zijn opgeborgen en vanaf dat het laatje opengaat en er één herinnering uitgehaald wordt, vallen er steeds meer herinneringen uit.

Zoals de knopendoos. Waar ik uren mee gespeeld heb. Gelijke knoopjes uitzoeken, mooie knoopjes aan de kant leggen. Het doorzichtige bloemetje vond ik het mooist. Mijn moeder vond de houten knoopjes mooi, maar die vond ik maar saai.
De mergpijpjes en rolletjes stophoest. De zelfgemaakte groentesoep met balletjes en sliertjes. De puzzels. Vaak landschappen, op zo’n groot houten bord dat op de bank gelegd werd als de tafel gedekt werd. En dat ik nooit wist of ik nou mee mocht helpen met puzzelen of niet.
“Misschien wil oma die puzzel zelf wel afmaken?” zei mijn moeder dan.
“O ja.”

Mijn oma woonde op een flat. Tien hoog. Met mijn zusje deed ik wedstrijdjes wie het eerst was: mijn ouders die met mijn jongste zusjes met de lift gingen of wij. We beklommen de trappen razendsnel, twee treden tegelijk. En als ons dat niet lukte, dan speelden we vals en drukten we op de andere verdiepingen op het liftknopje.

Ziek zijn deed je bij oma op de bank. Ik was vaak jaloers op mijn zusje, want die was veel vaker ziek en mocht dus veel vaker naar oma. En oma had ook nog een veel grotere tv dan wij én ze had ook veel meer zenders.

Maar er zijn ook mooie recente herinneringen. Zo was ik bijna vijf jaar geleden zwanger van mijn oudste dochter en mocht ik dat nieuws aan oma vertellen. Ze woonde toen al niet meer zelfstandig.
“Zijn hier ook mensen met achterkleinkinderen?” vroeg ik.
“O ja hoor,” zei ze.
“Dat is toch wel heel bijzonder,” probeerde ik nog, maar het kwartje viel niet.
“Ja, want Sanne is zwanger!” riep mijn zusje die de spanning niet meer hield. Wat vond ze het prachtig nieuws. En hoewel haar gezondheid toen al niet zo goed meer was, is ze bijna de trappen op gerend naar mijn appartement toen Lieve geboren was. Ik heb één foto waarop ik sta met mijn oma, mijn moeder en mijn dochter. Vier generaties vrouwen, hoe bijzonder.

En dat is het. Oma’s zijn bijzonder. Ik ben blij dat ik haar zo lang in mijn leven heb gehad. Dag lieve oma. Dank u wel voor alles.