Ik glimlach naar de oudere mijnheer die net zijn flessen heeft ingeleverd en realiseer me gelijk dat hij dat niet ziet door het mondkapje dat ik op heb. Het heeft ook geen zin om te glimlachen naar de jongeman bij het groenteschap die ook een van de weinige bemondkapte is.
Toen ik vanmorgen naar de bakker was gelopen voor een tijgerbruin bedacht ik eenmaal binnen pas dat ik een mondkapje had moeten meenemen. Ik was de enige in de broodzaak en toen ik er verontschuldigend iets van zei stelde de bakkersdames me vanachter het plexiglas gerust. Dat ze het niet erg vonden, omdat er toch altijd maar twee klanten per keer in de winkel zijn.
Maar toen ik einde middag met een luisterboek in mijn oren naar de Nettorama liep, dacht ik er wel aan. Let’s do this. Als we met zijn allen worden opgeroepen dit te doen, laat ik er dan maar naar luisteren ook. Hoewel ik een paar maanden geleden echt niet had gedacht dat ik ooit als een soort Aziatische toerist door mijn eigen buurtsupermarkt zou lopen.
Even denk ik opgelucht ‘dan niet.’
Als ik door de grote ramen van de winkel naar binnen kijk, zie ik niemand met mondkapje lopen. Ik loop richting de winkelwagentjes, waarvoor sinds deze week weer geen muntjes nodig zijn. Ik stop het boodschappenmuntje terug in m’n jaszak en voel het mondkapje. Ik twijfel. Niemand heeft er een op. Even denk ik opgelucht ‘dan niet.’ Maar die gedachte maakt plaats voor een niet-zeuren- we-moeten-toch-wat-gedachte.
Dus loop ik een tikje ongemakkelijk door de supermarkt waar de mensen met mondkapjes nog op één hand te tellen zijn. Bij de vriesvakken kom ik een bekende schoolpleinvader zonder kapje tegen en ik hoop dat hij door mijn ogen ziet dat ik naar hem lach. Ik mompel iets excuserend over mijn mondkapjes-keuze en vervloek mezelf daarna inwendig.
Ik voel me het braafste meisje van de klas als ik naar de kassa loop. Maar sterker nog is mijn fuck it-gevoel. Nee, we weten allemaal niet of het echt helpt. Die discussie heb ik de afgelopen week wel honderd keer gehoord op radio en tv. Maar het aloude baat-het-niet-dan-schaadt-het-niet-principe lijkt me hier voldoende reden om over mijn eigen ongemak te stappen. Ik doe mee. En mocht je me tegenkomen: onder dat mondkapje zit meestal een vriendelijke lach.
6 Reacties
Ook vandaag voor eerst met mondkapje op naar supermarkt geweest. Hier ongeveer 1/3 met mondkapje. Ik vond het ook echt een drempel waar ik overheen moest.
Jaaa! Goed te horen dat er meer onzekere mensen met kapje op rondliepen vandaag. Die onzekerheid kon ik vandaag ook verbergen onder mijn mondkapje😂. Ik kwam ook maar een handvol mensen tegen bij de bakker en supermarkt. De kinderen van 6 en bijna 3 vroegen ook waarom ik er een op had en begrepen na mijn uitleg niet waarom de andere mensen zonder mondkapje liepen😅.
Dat glimlachen hè… dat had ik vandaag ook al een aantal keer. Achteraf dacht ik dan: Oh, nee, dat heeft niemand dus gezien, haha! Maar een beleefd knikje aanwennen denk ik!
Je wilt niet weten hoeveel mensen er meer mondkapje op in de supermarkt lopen. Bij ons is dit sinds de persconferentie aanzienlijk meer. Supermarktmedewerkers zullen ook op korte termijn allemaal een mondkapje dragen. En eigenlijk ook best logisch. Deze lopen het meeste risico op iets. Hebben vaak met honderden mensen per dag te maken.
Volgens mij kun je het wel aan je ogen zien, als je oprecht glimlacht!
Al sinds we in augustus in Frankrijk waren denk ik steeds: ik doe hem gewoon op. Maar toch durfde ik het niet, tot deze week. En zelfs nu voel je je inderdaad het braafste meisje van de klas. Maar wat is daar nu mis mee?
Blijven glimlachen en dan komt de rest vanzelf!
Zo herkenbaar. Zo stond ik donderdag ook bij de bakker. Geen mondkapjes opgezet omdat niemand het had… straks naar supermarkt dan doe ik het. Drempeltje over…alles voor het goede doel!