Bewaren

Een jaar en drie maanden geleden overleed Quin, de zoon van onze blogger Inge, op dertienjarige leeftijd. Afgelopen week had hij 15 moeten worden. Inge schreef de afgelopen jaren tientallen blogs over haar zoon en over haar dochter Zora. Je snapt dat dat nu niet meer goed lukt. Maar een jaar na haar laatste blog heeft ze nu toch weer wat geschreven  ❤️

Mag ik het Netflix-account van Quin verwijderen, mam?’
Ik kijk op en zie de vragende ogen van Zora.
‘Eh…. Nee?’ begin ik voorzichtig.
‘Waarom niet? Hij is er toch niet meer?’
‘Nee, dat klopt, maar…’
‘Nou dan?’
Bozig kijkt ze terug naar het scherm.

In mijn hoofd buitelen de zinnen en antwoorden over elkaar heen.

In mijn hoofd buitelen de zinnen en antwoorden over elkaar heen. Hoe leg ik haar uit dat ik wil dat zijn account blijft?

Net als zijn groenblauwe jas aan de kapstok.
Zijn opgemaakte bed met het opgedroogde speeksel nog op zijn kussensloop.
Zijn netjes opgevouwen onesie op de rand van zijn bank.
Zijn telefoon waar nog steeds af en toe appjes op binnenkomen.
Zijn bankaccount waar we nog elke week zakgeld op storten.
Het naambordje met zijn naam bij de voordeur.

Hoe leg ik uit dat als we al die dingen zouden wegdoen dat het dan lijkt alsof hij er nooit geweest is. En dat die gedachte me misselijk maakt?

Hoe leg ik uit haar uit dat ik Quin het liefst zo dicht mogelijk bij me houd? Dat we alleen nog maar herinneringen hebben? Dat ik ook heel veel van haar houd, maar dat ik Quin niet uit mijn hoofd en mijn lijf krijg? Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist. Daar ben ik me heel erg van bewust. Het kan me razend van onmacht maken dat het voor haar soms lijkt alsof het al gewoon is dat Quin er niet meer is. Want alles in mij schreeuwt het tegenovergestelde.

Hoe leg ik een meisje van acht uit dat het nu misschien normaal lijkt dat haar grote broer er niet meer is, maar dat ze later, als ze net als hij dertien is, of als ze achttien wordt, het huis uit gaat, wil studeren, dat ze hem dan ineens heel erg kan gaan missen en dat het dan fijn is dat er dan nog dingen zijn die van hem waren. Waar herinneringen aan zitten.

Wat deed hij op zijn brood als hij naar school ging?

Herinneringen die zo precair zijn. Soms een loopje met je nemen, verborgen zitten of veel minder scherp worden. Wat deed hij op zijn brood als hij naar school ging? Wat at hij het liefst als er geen andijviestampot op het menu stond? Wat voor een snoep kocht hij als hij van zijn zorgvuldig gespaarde geld naar de supermarkt ging?

Ik zal Zora’s blik nooit vergeten toen we haar vertelden dat Quin niet meer beter zou worden. Dat we hem moesten laten gaan. Dat haar grote broer dood zou gaan. Voor het eerst in haar leven viel ze stil. Ik zag haar blik naar binnen keren en het rode van haar wangen wegtrekken. Ze zal nooit echt weten hoe het is om een grote broer te hebben. Die lieve zorgzame broer die met haar mee de klas inliep tijdens de lockdowns. ‘Ik zorg wel voor haar, mama,’ had hij op mijn betraande ogen gezegd omdat ik me hardop afvroeg hoe dat nou moest die eerste schooldag. Die nog trotser dan ik was toen ze ineens zonder wieltjes over de speelplaats van de bso fietste. Die haar oppakte als ze weer eens van diezelfde fiets of het klimrek viel en dan een duw kreeg omdat ze het allemaal zelf wel kon. Die haar de liefde voor The Lion King leerde en die haar boekjes voorlas. Van de zesenhalve jaar dat ze samen waren, heeft ze straks waarschijnlijk maar twee jaar actieve herinneringen.

Dus ik antwoord: ‘Ik wil graag dat het account blijft. Omdat hij nog steeds bij ons hoort.’
Ik zie dat ze bijna onzichtbaar haar schouders ophaalt. Mijn lieve gesloten boek.

‘Mag ik vanavond onder Quins deken slapen, mama?’ vraagt ze met haar ogen nog op het scherm gericht. ‘Die is zo lekker warm en zacht.’