Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn. Vandaag of het bericht van de mishandelde Frederique (die ook wel de naam Ashton gebruikt).
“Dat zou Sieger ook kunnen overkomen,” zegt mijn man bezorgd. “Dat valt misschien wel mee,” zeg ik, “Sieger ziet er supermeisjesachtig uit. Als hij over straat loopt is er geen onbekende die aanleiding heeft om zoiets te vragen.” Toch zeg ik dit meer om mijzelf gerust te stellen, dan omdat ik denk dat het echt waar is. Als Sieger straks veertien is, dan is zijn kinderlijfje al flink aan de puberteit onderhevig en we hebben nu natuurlijk geen idee hoe hij er dan uitziet.
De reactie van de 14-jarige Fréderique (of Ashton) toen haar/hem gevraagd werd of ze een jongen of een meisje is, is zo ontwapenend, dat je niet begrijpt wat iemand beweegt om erop los te slaan. Net als voor Frederique nu, bewonder ik bij Sieger altijd zijn rustige en geduldige omgang met vragen of -ongepaste- reacties. “Ik hou van meisjesdingen, dat kan toch gewoon?” Kan hij op begripvolle, bijna gedecideerde toon zeggen als iemand niet begrijpend vraagt waarom hij een jurk aan heeft. De zelfverzekerdheid en de dit-is-toch-de-normaalste-zaak-van-de-wereld attitude die er rondom zijn persoon hangt, gaven mij altijd heel veel vertrouwen.
Ben je niet bang dat hij hiermee gepest wordt?
“Ben je niet bang dat hij hiermee gepest wordt?” is een vraag die mij al heel vaak gesteld is. En met net zoveel rust, overtuiging en vertrouwen als Sieger, antwoordde ik dan altijd van niet. Natuurlijk ben ik mega-bevooroordeeld als zijn moeder, maar ik kon en kan mij door Siegers positieve houding er gewoon niets bij voorstellen.
Door de berichtgeving over de aanval op Fréderique heeft dit vertrouwen toch een deuk opgelopen. Want als ik de berichten zo lees heeft hij of zij in veel opzichten diezelfde basishouding als Sieger. Er vanuit gaan dat dit hem niet gebeurt, voelt nu opeens toch als naïef en misschien wel een beetje struisvogelpolitiek.
Toch wil ik het nu niet anders aanpakken. Als we nu voorzichtiger worden, hem bijvoorbeeld niet meer in meisjeskleding buiten laten spelen, of er geheimzinnig over doen, dan bewegen toch precies de verkeerde kant op? Misschien voelt het dan wel als dat we hem beschermen, maar uiteindelijk zal hij het vooral als beperking ervaren. En het belangrijkste: dan is het 1-0 voor de mafketels die het hokjes-denken er letterlijk terug in willen slaan.
“Ik ben wie ik ben, en jij mag zijn wie jij wil zijn.” Wat mij betreft mag dat op een tegeltje en in elk heren-, dames-, of genderneutraal toilet in Nederland gehangen worden.
Geen reacties