Avondprogramma

Er blijft een vriendje spelen.
“Hé, waar is jullie tv?” vraagt hij, als hij verbaasd de kamer rondkijkt.
“Die hebben we niet,” antwoord ik naar waarheid.
Hij draait zijn hoofd snel om, om aan mijn blik af te kunnen lezen of ik de waarheid spreek. Zijn ogen zijn toegeknepen, speurend naar een glimlach, een knipoog, een trekkende mondhoek misschien, maar hij ziet dat ik het meen. Hij draait zich opnieuw om en ziet iets liggen op de armleuning van de bank. Met uitgestrekte arm wijst hij ernaar terwijl hij zich opnieuw naar mij toe draait.
“Maar dat is een afstandsbediening!” Zijn vinger blijft wijzen naar het bewijsstuk.
“Klopt. Die is voor de lampen.”
Waar hij eerst nog slechts verrast was, lijkt hij nu totaal verbijsterd.
“Jullie huis is echt raar,” besluit hij.
Ik knik.

Hij is niet de eerste die zich verbaasd afvraagt waar de tv staat. In de woonkamer staan een bank, een piano en het overbekende Ikea-keukentje, maar een tv vind je er niet. Ook niet in de keuken, in de slaapkamer of op zolder. We hebben er gewoon geen.

Een jaar of acht geleden besloten wij ons laatste exemplaar de deur uit te doen. Het was er nog zo één met zo’n puist aan de achterkant, opgeborgen in een grote eikenhouten kast met een lade voor de videobanden. Het lijkt wel iets van een andere generatie.

Ik betrapte me erop dat ik steeds vaker de volledige avond op de bank hing en me mee liet zuigen in de vernuftig geprogrammeerde thema-avonden. Het ene woonprogramma volgt op het andere, zonder reclames ertussen waardoor het moment om af te haken aan me voorbijgaat en ik alweer met mijn hoofd in het volgende interieur zit. Dat wilde ik niet meer. De echt interessante programma’s kijk ik wel online en dan heb ik weer eens tijd om een boek te lezen.
Bovendien is het een ongezellig gezicht, zo’n woonkamer die volledig is ingesteld op het kijken naar een scherm, in plaats van een gezellig gesprek met elkaar voeren. Dat zou ook goed zijn als we later kinderen hebben, vond ik.

Zo geschiedde. Het beviel ons uitstekend. Ik bladerde de krant door, keek programma’s met aandacht op m’n laptop en bakte een appeltaart. En toen was daar ineens… Netflix.

Avonden en nachten kijken we Breaking Bad, we verslinden de Scandinavische series en ik zwijmel weg bij Downton Abbey. En er staan leuke kinderseries op. Kinderseries die, in tegenstelling tot het verantwoorde Villa Achterwerk uit mijn jeugd, wél om 7 uur ’s ochtends op zaterdag begint.

Laatst gingen we voor het eerst sinds jaren weer een avondje met z’n tweeën naar de bioscoop.
“Lekker hè, zo’n groot scherm?” sprak ik. Mijn lief beaamde dat onmiddellijk.

Nu staat er een beamer op een plank hoog aan de muur, met een afstandsbediening. En een stapeltje boeken eronder. Die ik natuurlijk heel verantwoord elke avond zit te lezen, want we hebben geen tv.