Appeltaart

Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Vorig jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (12) en Tristan (bijna 11) hun vader na een jarenlange ziekte. Vandaag had Olivier eigenlijk 49 jaar moeten worden. Op deze bijzondere dag schreef Frauke dit blog.

10 januari 2023 zegt de wekker. En de magnetron en de kalender en de computer en mijn telefoon. Alsof ik me er al geen dagen van bewust ben dat na gisteren vandaag kwam en na een normale dag een verjaardag. Die we niet meer kunnen vieren. Toch nog zullen vieren. Maar hoe dan.

‘Tristan, opstaan,’ zeg ik. ‘Kijk maar naar de wolken en zing een verjaardagsliedje.’ Tristan wordt stilletjes wakker. ‘Of ik doe zoals papa,’ zegt hij, ‘en ik draai me nog eens om.’ Je hebt gelijk, denk ik. Ook dat is een ode aan je papa. En ik lach om mijn kleine opportunist.

Zij zong een liedje richting de wolken, in haar hoofd.

‘Elise, eet je iets?’ vraag ik. Maar Elise is druk met een vergeten taak voor school, en met haar rugzak die kapot is en de gymzak die zoek is na de vakantie. Zij zong een liedje richting de wolken, in haar hoofd. Welk liedje het was zullen we nooit weten, en hoe ze zich erbij voelde ook niet.
Maar diezelfde Elise nam gisteren voor het eerst het boek vast over jongeren en rouw dat ik voor haar kocht, en dat ik doelbewust liet rondslingeren. En ze leest, en ze leest. Het neemt mijn ongerustheid wat weg want ik weet dat ze erkenning en herkenning leest, voor het eerst.

‘Wandelen,’ zeg ik tegen mezelf, en ik wandel met Tristan naar school, en dan de velden in. Ik zie de zon opkomen in een pracht van roze en witte slierten en blauwe hemel. Dat is een mooi decor voor een feestje, Olivier, denk ik. Dank je wel.
Bij het ochtendgloren en in de avondschemering geloof ik heel erg hard dat hij ergens is en voor de mooie kleuren zorgt. Maar overdag vergeet ik het soms en krijg ik een dipje.

Ik zie een bericht met de titel ‘birthday’.

‘Werken,’ denk ik, wanneer ik thuiskom. Ik zet mijn PC op en kijk nog vlug even op mijn telefoon voor ik start. Ik zie een bericht met de titel ‘birthday’ van een collega van Olivier die eraan dacht en me dat laat weten. Ook ik voel herkenning en erkenning en dat het goed is. Dat dat is wat ik nodig had, voor ik het werk kon beginnen: de gedachte van een buitenstaander voor mij. Ik kan nu rustig werken.

Bakken, dat doen we vanavond met zijn drietjes. Appeltaart, zijn lievelingstaart, die we nadien samen warm opeten. Ons feestje richting de wolken, in de avondschemering.