Sinds vorige maand blogt zwangere Sanne voor ons. Hier haar tweede blog!
Salade als lunch? Tot drie maanden geleden had ik daar de hele ochtend naar uitgekeken, nu hang ik al boven de wc voordat iemand het überhaupt voorstelt. Groene thee? Ik dronk niet anders, maar tegenwoordig komt er al een vlaag van misselijkheid omhoog als ik eraan denk. Omdat ik de geur die uit de koelkast komt niet kan verdragen houd ik mijn adem in als ik er iets uit pak en de avocado’s heb ik uit huis verbannen omdat ik al over m’n nek ga als ik ze zie liggen. Heerlijk, zo’n zwangerschap.
Ondanks dat niets goed smaakt, eet ik meer dan de gemiddelde bouwvakker. Dat komt omdat misselijkheid mijn humeur nogal benadeelt en ik heb gelezen dat de oplossing tegen dit gevoel zit in om de twee uur iets eten zodat je nooit een lege maag hebt. Wat zou het leven toch mooi zijn als je elk vervelend kwaaltje kon voorkomen door ongelimiteerd lekkere dingen naar binnen te werken.
Dus eet ik kilo’s bananen, pakken krentenbollen, sneeën brood, bakken yoghurt en zit ik midden in de nacht met lange tanden droge crackers naar binnen te werken. Alles om dat monster dat misselijkheid heet te verdrijven.
Een logisch gevolg van al die calorieën is dat ik aankom. Mijn buik groeit en terwijl iedereen om me heen enthousiast roept dat het door de baby komt, weet ik wel beter. Je krijgt van een paar weken zwanger zijn geen dikke buik. Dat bolletje daar beneden is vet en dat heb ik er hoogstpersoonlijk aan gegeten. Ik sla mijn vest nog wat verder om me heen en besluit strakke kleding voorlopig in de kast te laten hangen.
Als ik twaalf weken zwanger ben hebben we de tweede echo. Waar we bij de eerste nog niet meer dan een koffieboon zagen, zien we nu een echt kindje op het scherm verschijnen. Joost en ik staren er met open mond naar. Wat we zien is een mensje! Armen, benen, twee hersenhelften, een maag, wervelkolom en blaas, alles zit erop en eraan. De echoscopist schakelt over op 3D-beeld en we zien onze Gerritje rollen, schoppen en zwaaien.
Diep onder de indruk staan we een kwartier later weer buiten. Dan dringt het tot me door. Dat bolletje op m’n buik is inderdaad geen vet. Het is de baby in combinatie met mijn lijf dat zich klaarmaakt voor de groei van dit mirakel. Die hordes levensmiddelen waarvan ik dacht dat ze alleen hielpen de misselijkheid de baas te blijven, werden binnenin mij omgezet in energie om dit allemaal voor elkaar te boksen. Ik ben nog nooit zo door mijn eigen lichaam voor de gek gehouden.
Dit blog van Sanne deed me terugdenken aan een blog dat ik zelf schreef toen ik een maand of drie zwanger was en mijn buik naar mijn idee veel te plat bleef…
Wie is Sanne?
Sanne Portman heeft een gele M&M’s-verslaving, houdt van hardlopen en yoga en is enthousiast en ongeduldig. In maart 2017 verwachten zij en haar vriend Joost hun eerste kindje. Daarover blogt ze hier op de club. Sanne is freelance journalist en tekstschrijver. www.sanneportman.nl
Geen reacties