Lees

Onverbiddelijk

In zijn ene hand klemt hij een koffie-to-go-beker en in zijn andere een bakje zoute popcorn. Quin knijpt zo hard in zijn squeezies dat zijn knokkels er wit van zien. Gespannen stapt hij het versierde huis van zijn vriendinnetje binnen. Hij neemt plaats op de grote stoel in de hoek van de kamer. Daar, vanaf die plek, kan hij alles goed overzien. Een vrolijk gedekte tafel voor tien verraad een feestelijke eetpartij met pannenkoeken en taart.

We zijn iets eerder dan de rest. Zoals afgesproken. In een vrijwel lege kamer is het toch makkelijker binnenkomen dan in een kamer vol met drukke mensen. Een voor een komen zijn klasgenootjes binnendruppelen. Allemaal met zongebruinde benen en blond gebronsde haren. Ook zij houden onwennig de hand van hun ouder vast. Het is ook niet niets: elkaar zes hele weken niet zien en dan ineens een kinderfeestje.

De moeder van de jarige job heeft Quin goed voorbereid. De aandacht waarmee ze dat doet ontroert me. ‘En weet je, Quin, jij mag straks voorin de auto. Lijkt dat je wat?’ Quin knikt en ik zie dat zijn handen heel voorzichtig iets lijken te ontspannen.

De dag voor het feestje appte de moeder de planning door. Eerst gaan ze thuis uitgebreid lunchen, dan gaan ze met de auto ergens naartoe om daar vervolgens een echte ninjatraining te krijgen. In een echt ninjapak.

Ik slik.

Quin leest het appje met me mee en kijkt me verschrikt aan. Een pak? No way, zie ik hem denken. In een poging hem over te halen, zoek ik op internet op om wat voor een pak het gaat. Maar Quin is onverbiddelijk: dat pak doet hij niet aan. Ik reageer knorriger dan ik wil: ‘Waarom doe je nou nooit eens gewoon met de groep mee?’ ‘Ik wil het gewoon niet!’ roept hij boos terug.

En nu ik hem zo in de hoek van de kamer zie zitten, kan ik mijn tong wel afbijten. Zie hem nou zitten. Met zijn twee squeezies als veilige houvast. Hij doet zo zijn best. Ik weet hoe spannend en ingewikkeld hij dit soort dingen vindt. En ik wéét dat hij er niet van houdt als hij iets van iemand anders aan moet. Badges, polsbandjes en medailles weigert hij al om te doen vanaf dat hij drie jaar is. Waarom zou hij dat eigenlijk wel moeten? Dat pak is gewoon de grens. Ik besef ineens hoe ongelooflijk sterk dat van hem is.

Ik loop op de vader van de jarige af en vertel hem dat Quin het niet prettig vindt om een ninjapak aan te moeten. Dat lijkt hem geen probleem.

Als het tijd is voor de ouders om te vertrekken, kijk ik nog een keer naar Quin om: zijn squeezies liggen in elkaar verfrommeld op de grond.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Gonda 4 september 2018 at 19:47

    WAt een feest van herkenning! Precies mijn zoon…. heb het ook zo moeten leren loslaten. En nu ben ik blij dat ik een kind heb die niet met de meute mee gaat….. maar daar moet je welke ergens doorheen.

  • Laat je reactie achter