3 x waarom de kraamtijd voor introverte moeders zwaarder is

Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een mail van Gemma, die zichzelf beschrijft als introvert. Gemma vond haar kraamtijd pittig. Ze zette op een rijtje hoe dat kwam en deelt vijf tips voor andere moeders die hier wellicht mee kampen.

‘Laten.’ Ik perste het met kraamtranen overgoten woord langs de brok in mijn keel. Mijn lieve kraamverzorgster Diana had me zonet over mijn arm geaaid en de vraag gesteld: ‘Moet ik bij je blijven of je eventjes laten?’ In heel mijn lijf was er maar één antwoord mogelijk. Laten.

Met rust. Alleen. Even helemaal alleen.

Ik ben een introvert. Ik verwerk indrukken en informatie door op mezelf te zijn. Alleen met mijn eigen gedachten kan ik mijn ervaringen duiden. Door het te overdenken – in dialoog met mezelf – laad ik op.

Maar in mijn kraambed, op dag zes na mijn bevalling, kwam het gesprek met mezelf maar niet op gang. Want anderen wilden het met me voeren. Al zo’n twintig verschillende zorgverleners had ik te woord gestaan. Verpleegkundigen, gynaecologen, kraamhulpen, verloskundigen. En uit alle monden van deze nieuwe gezichten klonk even meelevend de vraag: hoe gaat het met je?

Het is goed bedoeld, maar het is een vraag voor extraverten. Zij ordenen hun gedachten, gevoelens en indrukken in gesprek met anderen, terwijl ik smachtte naar een moment om mezelf even af te sluiten om de boel te verwerken.

Hoe ging het met me? Ik wist het gewoonweg nog niet. Ik moest het eerst nog even voor mezelf op een rijtje zetten.

Toen ik dat had gedaan bedacht ik drie dingen die de kraamtijd voor een introvert net een stukje zwaarder maken. Ik deel ze graag met andere introverte moeders. En vijf tips om er mee om te gaan.

1. Je hebt heel veel te verwerken.

Opeens ben je moeder. Het voelt alsof je van de ene op de andere dag een heel nieuw beroep moet uitoefenen. Je hebt geen training gehad, beschikt over slechts brokjes aan informatie, maar je moet wel meteen productie draaien. 

Zo voelde het voor mij. Nooit eerder – behalve waarschijnlijk toen ik zelf net uit de baarmoeder kwam – bevond ik me in een setting waarin ik zoveel nieuwe informatie en vaardigheden me zo snel eigen moest maken en zelfstandig toepassen. Welke temperatuur moet je baby hebben? Hoe weet je of ze het warm genoeg heeft? Hoe maak je haar bedje op? Hoezo voelen mijn borsten als die van een opblaaspop? Wat doe ik hieraan? Hoe weet ik of ze genoeg gedronken heeft? En dan nog die stapel aan mappen, folders en Belangrijke Brieven die je krijgt. En niet te vergeten: wat is er eigenlijk allemaal gebeurd, die uren nadat mijn vliezen braken?

Mijn behoefte als introvert: dit wil ik even rustig voor mezelf op een rijtje zetten. En het liefst ergens noteren. Maar vooral, even alleen, in afzondering, verwerken.

2. Je hebt heel weinig alone-time.

Maar dat alleen zijn, dat is je nou niet echt gegund. Sowieso voelt het die eerste dagen alsof je nauwelijks een moment rust hebt en continu aan de bak moet. Voeden, even douchen, een hap naar binnen, oh god daar is de kraamvisite, en jemig nu alweer tijd om te voeden?! Ook zijn er continu mensen in je huis. Terwijl: als introvert heb je juist de rust en stilte nodig.

3. Jij bent het middelpunt van de belangstelling.

Vanuit mijn kraambed hoor ik mijn man kletspraatjes maken met de kraamhulp beneden, de buurman op straat, en de installateur die de radiator op zolder komt fiksen. Dat je daar zin in hebt, schiet er door mijn hoofd. Ik word al moe van ernaar luisteren.

Het doet me denken aan onze backpackvakanties, als we in hostel nummer 16 van onze reis weer een lading nieuwe backpackers ontmoetten die weer dezelfde vragen stelden (waar komen jullie vandaan? Hoe lang ben je al op reis?). Dan liet ik mijn extraverte man vaak het woord doen. Die vond het alleen maar gezellig, terwijl ik, moe van de busreis, me het liefst even terugtrok. Of gewoon stilletjes meeluisterde.

Als kersverse moeder kun je veel van de praatjes die je verwacht wordt te maken niet uitbesteden. Jij bent immers degene die gebaard heeft, die de borstvoeding geeft. En dus zijn veel vragen op jou gericht: van de kraamhulpen, verloskundigen en andere zorgverleners.

Maar ook mensen die dichterbij je staan kunnen zorgen dat je je overvraagd voelt. Want heel veel mensen willen wat van je. Er zijn natuurlijk de whatsappjes van vrienden en familie die beantwoord moeten worden, de kraamvisite die verwelkomd moet worden, de gemiste oproepen teruggebeld.

Bovenal was er mijn baby. En die wil ook heel veel van me, zoals iedere drie uur gevoed worden. Continu ten dienst staan van haar, dat voelde best als een zware belasting. Ieder ander die ook nog wat van mij wilde voelde alsof er een gewichtje bijgelegd werd op mijn schouders. En hoe verder ze van mij afstaan, hoe zwaarder het gewichtje dat zij in de schaal legden.

Is er dan totaal geen roze wolk voor introverte moeders zoals ik? Jawel. Als de voordeur in het slot valt, de bordjes met beschuitkruimels in de vaatwasser staan, en ik me terugtrek met mijn baby en man in ons nestje. De warmte van mijn baby’s lijfje, die loom over mijn borst ligt, verspreidt zich als een intense, tevreden rust over mijn hele lichaam. Dit is genieten. Zonder één woord.

Wie is Gemma?

Gemma (33) is moeder van dochter Rense, getrouwd en werkt als content- en communicatiespecialist in de goededoelensector. Schrijft met plezier voor haar werk, en af en toe uit eigen naam als ze vindt dat het hoog tijd is voor een tegengeluid.