Lees

2021 voor Natanja: voorwaarts

Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is de beurt aan Natanja

Zoon en ik staan gebroederlijk voor de kerstboom. Uiterst geconcentreerd hangen we er chocoladekerstkransjes in. Eerder knoopten we er gouden lintjes om, snoepten er alvast eentje, nu is het een kwestie van kijken hoe snel de voorraad slinkt. ‘Mam, mag ik er nog eentje?’ vraagt mijn zoon, de ogen glanzend. ‘Nee joh, je hebt net gehad. Misschien later.’ Uitgesteld verlangen, het is soms zo lastig te verdragen. 

Terwijl we bezig zijn mijmer ik me door het jaar. Dat uitgesteld verlangen was er vaak de afgelopen jaren. We stonden regelmatig on hold, mijn broer was ernstig ziek en er waren zorgen over de duur en gevolgen van Long COVID bij mijn man. Zouden al die uren fysiotherapie, wandelingen, krachttraining, iets gaan opleveren? Zou er een moment komen dat we niet dagelijks geconfronteerd werden met een ziekte die compleet een eigen plan trok? Gelukkig herstelden ze allebei, beetje bij beetje.

De eindstreep is voor mijn man nog niet bereikt, maar er kwam meer energie, het werd mogelijk om iets te ondernemen op een dag én lang op te blijven ‘s avonds. En ondanks de regels, restricties en lockdowns in again een pandemisch jaar konden we ons richten op de lichtpuntjes. Waar hadden we zin in? Wat maakte ons blij? We wilden voorwaarts. En deden zoveel mogelijk dingen die dat gevoel onderstreepten. 

Wat was het heerlijk om een paar uur achter elkaar nergens anders aan te denken dan de juiste toonhoogte.

Ik schreef stukkies voor een leuk platform voor relaxte moeders, studeerde met een koor voor optredens (die nooit zouden plaatsvinden), en wat was het heerlijk om een paar uur achter elkaar nergens anders aan te denken dan de juiste toonhoogte. We kampeerden ons suf; in de meivakantie vroren we bijkans dood in een safaritent, maar in de zomer genoten we volop van Frankrijk. We werden mede-eigenaren van een mooi bootje. Nu al zo’n groot deel van lust en leven. En over voorwaarts gesproken; ik zette mijn handtekening onder een partnerschap bij het adviesbureau waarvoor ik werk (wat afwisselend voor plezier en lichte paniek zorgde), zoon wisselde van school, en dochter startte in groep 8. Zoon bloeide op als nooit tevoren, en aan mijn dochter zie ik de grote wens om na de zomer voorwaarts te kunnen – de middelbare school wacht. 

Voorwaarts gingen we ook met ons huis dat we immens verbouwden. Beetje jammer dat de ingehuurde stukadoors voorwaarts met de noorderzon verdwenen. Maar haastig ingevlogen nieuwe stukadoors en een goede vriend hielpen ons daarna volledig uit de misère. Dus we bewogen weer.

In het schijnsel van de kerstverlichting kauw ik eventjes op alles wat in mijn hoofd de revue passeert. Het lukte dit jaar om keuzes te maken die het gevoel gaven dat we weer grip op het leven hadden en dat we ergens heen gingen. Het enige goede voornemen dat ik heb voor het nieuwe jaar, is hieraan vasthouden. Ik pak een kransje uit de boom en steek het in mijn mond. Knipoog naar mijn zoon. ‘Pak er maar een.’ Niets uitgesteld verlangen. Het leven is nu. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter