Zit alles in ‘De Tas’?

Daar gaan we dan. In de auto naar een feestje van lieve vrienden. Bestemming: een leuk paviljoen aan de Zeeuwse kust.

Na inmiddels meer dan twee jaar moederen voel ik me een ware inpakkoningin als het gaat om ‘De Tas’. Hoe vaak zeggen je als ouder wel niet: zit alles in De Tas? Het is een van de heiligste bezittingen die je als moeder of vader van jong grut hebt. Want stel je voor dat je hem niet bij je hebt? Of dat op het ‘moment suprême’ blijkt dat je vergeten bent de luiers er in te stoppen?

Met een reis van ruim anderhalf uur voor de boeg, leek het me slim mijzelf op de achterbank te parkeren. Naast de baby. De peuter mag in zijn autostoel voorin naast papa, waar hij als een koning op zijn troon in zijn autostoeltje zit. Ik kijk nog even in de tas en weet zeker dat alles erin zit. “Dat hebben we weer even goed voor elkaar,” zeg ik tegen mijzelf en voel me een oermoeder.

Met een stijgende bloeddruk slinger ik de inhoud van de linker, naar de rechterkant van de tas.

De koekjes, bekers drinken, banaan voor mijn man en zelfs de fles met warm gebleven melk gaan met gemak de auto door. Het wordt spannend op het moment dat de baby aan slapen toe is en ik de speen niet kan vinden. Met een stijgende bloeddruk slinger ik de inhoud van de linker, naar de rechterkant van de tas, terwijl de baby steeds harder gaat jengelen. En ja hoor! Onderin de tas zat het geval toch goed verstopt. Niets aan het handje.

Tot we het prachtige duinlandschap binnenrijden en de auto in de zilte zeelucht parkeren. Ik voel dat het tijd is voor iets wat alleen wij vrouwen maandelijks kunnen voelen en de schrik slaat mij om het hart. Wat waarschijnlijk ook te zien is aan mijn hoofd. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen (wat misschien best oké is voor dat moment) en doe net alsof ik druk achter mijn kind aanloop, dat in werkelijkheid van een ander is. Ik snel mij naar De Tas die inmiddels door mijn man naar een gezellig tafeltje is gebracht.

Onderweg speelt zich in razendsnel tempo het inpakritueel van vanmorgen af. Ik weet het zeker: ik ben het vergeten. Het komt niet goed. Terwijl ik mij in de tas een weg baan door lege flessen, drinkbekers, verkruimelde koekjes, poedercontainers, natte doekjes, luiers, twee rompers, rondzwervende rozijntjes en drie autootjes, zie ik achter een ritsje een beetje hoop verschijnen. Halleluja. Het gekleurde papiertje zingt mij toe dat het goed komt.

Gelukkig was ik voordat ik moeder werd van nummer twee zo slim om voor de zekerheid iets voor dit soort momenten in De Tas te stoppen. Alsof ik het zag aankomen. Ik ben in ieder geval nog nooit zo blij geweest met het zien van maandverband. Een luier in stukken knippen is tenslotte ook zo’n gedoe.