Welke moeder zegt zoiets nou?

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Ik hield weer eens een baby’tje vast. Zo eentje met bolle wangen en een wiebelhoofd. Die vrolijk tegen je aan brabbelt, het zware hoofdje ineens op je borst legt en dat er dan even geen narigheid meer lijkt te bestaan.  

In tegenstelling tot de laatste keren dat ik op kraamvisite ging, kwam ik deze keer niet thuis met klepperende eierstokken. Eerst wel. Na ieder bezoek wilde ik voor een dagje terug in de tijd en mijn eigen bolle baby’s weer een keertje vasthouden. Of niet voor een dagje, laten we er zelf nog één krijgen! Eentje, om het af te leren. Die voeden we dan niet op, die doen we gewoon voor de lol.

Ik bleef me lang afvragen of mijn gezin nu echt compleet was. De keuze om het bij twee kinderen te houden leek grotendeels een rationele. Geen zin in gebroken nachten, middagslaapjes en het uitkoken van flesjes. Geen zin in maxi cosi’s, kinderwagens en luiertassen. Geen zin in een baby, eigenlijk.

Ik vond het altijd zo stom als mensen zeiden niks met baby’s te hebben

Ik vond het altijd zo stom als mensen zeiden niks met baby’s te hebben, maar het wordt me steeds duidelijker dat het ook voor mij geldt. Natuurlijk zijn baby’s schattig, knuffelbaar en lief, maar nu mijn kinderen zeven en bijna tien zijn, vind ik het moederschap zo veel leuker. Ik vind het leuk om met ze te kletsen, te gaan lunchen in de stad, Harry Potter met ze te lezen, door een museum rond te lopen en grappen te maken. Ik vind het fijn dat ze zindelijk zijn. En dat ik een fatsoenlijk gesprek met ze kan voeren.

Terugkijkend moet ik zeggen dat ik het best zwaar heb gevonden. Het slaapgebrek, de volksverhuizing om de deur uit te kunnen, dat m’n wereld zo klein werd. Ik was er niet zo goed in, vond alles spannend en moeilijk. Had ik eerlijker tegen mezelf moeten zijn? Had het dat niet allemaal wat makkelijker gemaakt? Of was het te eng om toe te geven? Want welke moeder zegt zoiets nou?

Ik durf nu te zeggen dat ik beter ben in deze fase. In een halve puberdochter en een eigenwijs joch dat woordgrappen maakt. Misschien heb ik toch niet zo veel met baby’s. Al zou voor één dagje terug in de tijd best fijn zijn. Om nog één keer in die bolle wangen te bijten en aan hun hoofdjes te snuffelen. En dan weer snel terug naar nu.