Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf. En over zichzelf natuurlijk 😉
‘Hey Nat, wil je meelezen, of je gekke dingen ziet? Is tekstje voor B. zijn afscheid’, appt mijn vriendin. ‘Tuurlijk!’ antwoord ik. Haar zoon gaat, net als mijn dochter, in september naar de brugklas. Deze periode is doordrongen van een naderend afscheid, met afscheidsfeestjes, musicals, teksten voor onze kinderen met alles wat we hen toewensen. Ik open haar tekst, lees de eerste twee zinnen en ja hoor, daar gaan we: alles wordt wazig.
Dat ik een weekdier ben, daar durf ik met opgeheven hoofd voor uit te komen. Dat die middelmatig emotionele belastbaarheid erger werd zodra ik moeder werd, is volgens mij een universeel gegeven. Mijn waterlanders liggen lekker aan de oppervlakte voor alles wat me tot tranen toe roert. En dat is nogal wat. Gaat mijn kind op schoolreis? Oh, dat enthousiaste zwaaien, de opwinding en dan uit het zicht verdwijnen, het is alsof ik voor eeuwig afscheid neem. Dat gebeurt niet alleen bij het eerste schoolreisje, jaar in, jaar uit, weet ik niet hoe snel ik me moet omdraaien. Dag kind! Heb plezier! Dan doe ik even een potje janken nu! Is de zomervakantie aangebroken? Boehoe, weer een jaar voorbij. Al die mijlpalen! Moet je een gaatje vullen? Slik, kon ik het maar van je overnemen. Wil er niemand met je spelen? Geloof me, mijn brok in de keel is groter dan jouw teleurstelling.
Daarmee wordt mijn weekheid wat buitenproportioneel.
Ik jank echter niet alleen om mijn eigen kinderen, maar ook om die van anderen. Daarmee wordt mijn weekheid wat buitenproportioneel. Is je kind afgezwommen en ontvang ik een foto van het A-diploma? Prikneus. Krijg ik een filmpje door van een neefje of nichtje in de eindmusical? Sniffen. Staat jouw kind daar dan met zo’n lieve kinderstem dapper solo een liedje te zingen? Minstens een traan erbij. Zie ik op een ándere school een bus richting schoolreis vertrekken, zelfs met kinderen die ik helemaal niet ken? Met totaal vertroebeld zicht rijd ik eraan voorbij.
Over huilen om Insta-filmpjes of documentaires aangaande huwelijken, ziekte, overlijden, natuurrampen, vriendschappen of medemenselijkheid zal ik het nu maar niet hebben.
Toch vraag ik me af: Zou ik nou de enige zijn, die aangaat op al die sentimentele momenten, zelfs van anderen? Peinzend bedenk ik: misschien zijn er wel moeders die dit lezen en denken: waar heb je het over. Die er best wel eens een flinke traan uit zouden willen persen, maar het in de verste verte niet lukt. Omdat ze me net zoveel plezier hun kinderen observeren, maar daar broodnuchter onder blijven. Misschien kan ik er een business model van maken. Laat ik me inhuren. Dus: mocht je een snikkende snotterende vrouwspersoon bij een mijlpaal in je leven nodig hebben, omdat het je zelf aan tranen ontbeert: bel me. Pak ik alvast de tissues in.
Geen reacties