Lees, Zwanger

Waarom reageer ik niet zoals ik dacht dat ik zou doen?

We kijken elkaar smoorverliefd aan. Joost en ik hebben net ontdekt dat ik zwanger ben en sindsdien stralen we het leven tegemoet. Terwijl ik een half uur geleden op de wc over een blauw staafje heen plaste stak Joost de kaarsjes vast aan. Eigenlijk was de test slechts een formaliteit, want dat ons kindje in mijn buik groeit voelen we aan alles. We proosten met Jip & Janneke-champagne, noemen elkaar liefkozend papa en mama, dromen over kinderwagens en verzinnen babynamen. We zweven hoog in de lucht op een roze wolk, niet van plan om de komende negen maanden nog op aarde te landen.

Zo dacht ik dat het zou gaan als ik zwanger ben. Niet dus.

In werkelijkheid zijn we vooral verbaasd wanneer het zandlopertje op het display van de test verandert in de tekst ‘zwanger’. Ik heb toch niet voor niets een duo-verpakking gekocht, zodat ik alvast een test voor de volgende keer als mijn ongesteldheid uitblijft in huis heb?! We willen niets liever dan een kindje, maar toch is onze reactie verre van romantisch. Rozengeur en maneschijn komen er al helemaal niet aan te pas. Ik loop van schrik zo’n 296 rondjes door de woonkamer en Joost ploft met grote ogen en open mond op de bank neer. Zwanger. Ik?

Enkele weken later zitten we bij de verloskundige in de wachtkamer. We treffen het, er is een lactatiemarkt en de hoogzwangere vrouwen zijn niet aan te slepen. Ik kruip weg in een hoekje en voel me als een alien die op de verkeerde planeet is geland. Tepelkloven, spruw en borstontsteking, ik wil het niet weten. Als onze families na het horen van het babynieuws met cadeautjes aankomen vind ik dat superlief, maar ik heb werkelijk geen flauw benul wat ik met die sokjes en speentjes moet. En wanneer mijn moeder en zusje in de HEMA in al hun enthousiasme geboortepakjes uitzoeken ben ik mezelf compleet kwijt. De tranen prikken achter m’n ogen. Ik ben zwanger en dat is een wonder. We krijgen een kindje, het geluk lacht me toe. Waarom reageer ik dan niet zoals ik dacht dat ik zou doen?

Als een vriendin later het nummer ‘Kop in het zand’ van Nielson naar me doorstuurt stromen de tranen over m’n wangen. Hij zingt ‘laat mij maar even kwijt zijn’, en daarmee verwoordt hij precies hoe ik me voel. Er groeit een baby in mijn buik. Een minimensje van ons samen, groter geluk bestaat er niet. Maar juist omdat het zó bijzonder is, heb ik wat tijd nodig om het tot me door te laten dringen. En terwijl ik mezelf die ruimte geef, klim ik omhoog. Tree voor tree richting die roze wolk, vastbesloten om daar – als ik er eenmaal ben – niet meer vanaf te komen.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

9 Reacties

  • Reageer reina 21 september 2016 at 19:16

    Gefeliciteerd! Wij verwachten in maart ons derde kindje! En geloof me ook daar moet je weer aan wennen!

  • Reageer iejooorr 21 september 2016 at 20:03

    Gefeliciteerd! Ik ben pril zwanger van ons derde kindje. Geen roze wolk te bekennen, vooral angst. In tegenstelling tot tijdenu mijn eerste twee onbezorgde zwangerschappen (dit is nu mijn 5e zwangerschap) weet ik nu dat er vanalles mis kan gaan. In mijn geval was dit zo in het eerste trimester.

    • Reageer Elsbeth Teeling 21 september 2016 at 20:21

      Wat spannend inderdaad he…. Snap ik helemaal. Maar gefeliciteerd in ieder geval!

  • Reageer Syl 21 september 2016 at 21:32

    Wat fijn te lezen, Sanne. Heel herkenbaar. Hier de 5e zwangerschap, helaas de 4 voorgaande hebben we verloren. Dus met nieuwe moed… Maar het is fijn te lezen dat niet iedereen meteen in de gloria is, maar ook een (klein) aanloopje nodig heeft.
    Gefeliciteerd! Al het geluk is jullie gegund, ik ga je zeker volgen, mocht het bij ons goed gaan lopen wel net een week achter je aan.

  • Reageer Miriam 22 september 2016 at 04:51

    Gefeliciteerd met je zwangerschap Sanne!
    Als je wat eerlijke herkenning zoekt en van lezen houdt, zoek dan eens naar het boekje “Mama” van Saskia Noort. Ik heb regelmatig in een deuk gelegen om haar omschrijving van haar belevenissen van haar zwangerschap, en ik vind jouw blog ook heel erg leuk! En waar haha, maar dat wist ik al uit eigen ervaring ghihi
    Ik ben zelf ook in maart uitgerekend, van mijn 3de kindje (ik heb een dochter van 12 jaar en een zoon van 20 maanden, en nog 3 stiefkinderen daarnaast, dus opgeteld wordt dit de 6de in ons gezin)
    En ik ga je blogs volgen, ik wens je nog veel plezier met je zwangerschap!

  • Reageer MARLOES 22 september 2016 at 12:20

    Jaren keek ik programma’s als de bevalling, tranen met tuiten huilde ik als er weer een nieuw kindje op de wereld kwam, wat vond ik het toch een wonder elke keer weer. Tot ik zelf moest bevallen… ik had hele hoge verwachtingen van het moment zelf, maar ik heb geen traan gelaten… Ik was niet emotioneel, alleen blij dat het achter de rug was want ik was uitgeput. Dat er geen emotioneel aanzwellend muziekje was hielp ook niet echt mee. En de foto’s van het moment zelf zijn niet bepaald florrisant, met knalrode wangen van de inspanning, kleine oogjes van vermoeidheid en haar dat alle kanten op staat. Uiteraard ben ik ontzettend blij met mijn inmiddels bijna 11 en 12 jarige zonen, maar van het moment zelf had ik me veel meer voorgesteld.

    • Reageer Linda 27 september 2016 at 12:14

      Ook dat is zo herkenbaar, zeker van die foto’s. Zo moe van alle inspanning dat je nauwelijks de blijdschap ervan af ziet. Het wordt zo mooi gemaakt in magazines en films maar in werkelijkheid is het toch een stuk minder glamorous.

  • Reageer Talitha 22 november 2016 at 21:02

    Zo herkenbaar Sanne. Ik moest de eerste maanden echt niets weten van al dat babypraat en cadeautjes en al wat! De zwangerschap kwam helemaal niet onverwacht, maar ik moest zo wennen! En ik had het nodig om dat in mijn eentje te verwerken, zonder alle tips van zussen en moeders en vriendinnen. Ik hoop dat het ondertussen een beetje geland is en dat je inderdaad richting die roze wolk geklommen bent. Het is ook zo bijzonder!
    Voor mij waren trouwens de eerste weken met mijn kleine ook geen roze wolk, zoals veel andere moeders dat wel zo schijnen te ervaren 🙂 (ik ben niet de enige, dat weet ik!) Net zoals ik aan mijn zwangerschap moest wennen, moest ik dat ook aan mijn kleine mannetje. Geen idee of je hier ook een roze-wolk-verwachting bij hebt, en ik wil ook zeker niet zeggen dat jij dit nu ook zo gaat hebben 🙂 Maar meer, voel je niet teleurgesteld of zelfs schuldig als het straks niet direct zo helemaal-geweldig voelt. Het komt sowieso, daar mag je zeker van zijn!

  • Laat je reactie achter