De achtjarige zoon van Miloe spaart voetbalplaatjes. En ruilt ze. Dat kan nog wel eens toestanden opleveren. En een leuk blog.
‘Kijk mama ik heb Neymar lcon! En kijk! Mama! Maaahaaam! Ik heb ook Messi goal machine geruild voor Icardi Limited Edition.’ Mijn achtjarige zoon stuitert door de keuken met zijn voetbalboek onder zijn arm. Al maanden is hij er volledig van in de ban, spendeert zijn volledige zakgeld aan pakketjes, is alle pauzes aan het ruilen en slaapt met het verzamelalbum onder zijn kussen. Soms zie ik zijn vader fronsen als hij vertelt over de ruil van de dag, maar voor hij zijn mond open kan doen, werp ik hem een dodelijke blik toe. Niet. Mee. Bemoeien. Eén keer had hij spijt, vertelde hij tijdens het eten. Hij had zich onder druk laten zetten. We antwoordden dat hij voortaan goed moest nadenken voor hij ruilde, gaven tips, drukten hem op hart niet met veel kleinere kinderen te ruilen, maar verder was eenmaal geruild altijd geruild. De volgende keer zou hij het waarschijnlijk anders doen.
Ik vertelde hem die avond dat ik als meisje heel lang geen ‘nee’ durfde te zeggen als grotere jongens vroegen of ik mijn nieuwe, glitterbonk in wilde zetten bij het knikkeren. Een keer of tien was ik mijn nieuwste aanwinst al na één ronde kwijt en huilde dikke tranen. ‘Wat gemeen van die jongens! Wat zielig voor jou!’ riep mijn zoon verontwaardigd. Ik knikte. ‘Maar ik leerde er wel van dat ik niet ja moest zeggen als ik nee bedoelde, ook niet omdat ik dan dacht aardig gevonden te worden.’
Mijn knikkerverlies leerde me van alles over eigen verantwoordelijkheid, uithuilen en mijn verlies nemen. Daarom probeer ik mijn kinderen zoveel mogelijk zelf te laten oplossen. Learning by doing is niet alleen handig als je een luie ouder bent, je krijgt er ook zelfstandige kinderen van. Dat niet alle ouders deze opvoedstrategie hanteren, bleek toen ik op een avond een bozige app kreeg van een moeder. Ze was niet blij met de voetbalkaartjesruil van mijn zoon met haar zoon. Ik appte terug dat ik me niet bemoeide met de voetbalkaartjes. Voor mij was de kous daarmee af. Tot ze me een week later ’s ochtends staande hield op het schoolplein. ‘Ik heb net met je zoon afgesproken dat hij morgen alle geruilde voetbalplaatjes teruggeeft aan Mees,’ zei ze met een strenge blik. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Mees kwam gister thuis met een voetbalkaartje dat hij met jouw zoon had geruild en dat kaartje bleek gekopieerd. Gekopieerd!’ Ik zag rode vlekken in haar nek. ‘Haha dat is slim!’ riep een vader die het gesprek opving. ‘Slim? Belachelijk zal je bedoelen!’ snoof ze. ‘Als Mees zijn kaartjes terug wil kan hij dat zelf aangeven lijkt me,’ antwoordde ik.
Nee, ik vind het niet leuk als mijn kind verdrietig is om iets wat een ander kind heeft gedaan. Maar dan denk ik aan de glitterbonken. En aan alle teleurstellingen die nog gaan volgen in hun leven, ook als ik er niet ben om ze te helpen. Ik luister, troost, kijk samen met ze naar een oplossing, maar zo lang ze niet thuis komen met een blauw oog, ga ik geen verhaal halen bij andere ouders.
‘Mama mama mama! Kijk! Ik heb Akkifejef defensive rock geruild voor het logo van Boca Juniors!’ Ik glimlach en bewonder het kaartje. Ze hebben me laten zien dat mijn zoon, die niet uitblinkt in sport, tekenen, lezen of rekenen, een hele goede onderhandelaar is. En dat heel veel ouders een knikkertrauma hebben.
Over Miloe
Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (8) en Nina (5). Je kunt Miloe ook volgen op Facebook.
Meer columns van Miloe vind je ook in ons ontploeterboek
Miloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.
Geen reacties