Vergeten

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Het is al bijna half acht als ik mijn fietssleutel weer eens kwijt ben. Mijn tas zit in mijn mandje en ik heb iedereen al gedag gezegd. Binnensmonds vloekend stamp ik ons huis weer binnen. ‘Ik ben mijn fietssleutel kwijt’, blaf ik harder dan ik zou willen. Mijn man kijkt me niet-begrijpend aan, ‘maar die had je net nog in je hand?’ Woest kijk ik hem aan, alsof hij zojuist mijn fietssleutel heeft doorgeslikt. ‘Dat weet ik, maar nu is-ie weg!’

Ik kieper voor de vorm nog wat tassen ondersteboven en controleer andere jaszakken terwijl ik weet dat die ellendige sleutel daar heus niet in zal zitten. Wanhopig laat ik mijn schouders zakken en zie ik op de klok dat ik nu écht moet gaan fietsen anders ben ik te laat. Snel gris ik de autosleutels van tafel en been de deur uit. ‘Ik ga wel met de auto! Ik snap er niks van!’

Ik vraag me oprecht af of het ooit nog goedkomt

Als ik op school ’s middags mijn brood uit mijn tas pak, ligt mijn sleutel daar pontificaal. ‘Hóé dan’, schreeuwt mijn hoofd, maar ik wil er niet eens over nadenken. Ik maak een foto van voor mijn echtgenoot, ‘ik word zo moe van mijn brein’, app ik hem.

Want dat is het, ik word echt zo moe van mezelf en mijn vergeetachtigheid. Eerst zou het door de zwangerschappen komen, een pregnancy brain werd me verteld, het zou vanzelf weer overgaan. Maar nu mijn laatste bevalling meer dan vijf jaar achter me ligt, vraag ik me oprecht af of het ooit nog goedkomt.

De keuken binnenlopen en vergeten waarom ik er ben, naar de supermarkt gaan voor wc-papier en terugkomen met boodschappen voor de hele week (behalve dat wc-papier), mijn telefoon pakken om een appje te beantwoorden en verdwalen op Instagram, ’s morgens in mijn agenda lezen dat ik naar de tandarts moet en ’s middags gebeld worden waar ik blijf, dagcrème op mijn tandenborstel smeren, mijn telefoon zoeken met mijn telefoon in mijn hand… En wat wilde ik nou ook alweer schrijven in dit blog?