Veilig

Elsbeth is oprichter van deze club, schrijver van onder andere het boek Snap dat dan!, moeder van Keet (20) en Teun (14) en getrouwd met Henno. 

‘Ze hangt veilig in de lucht,’ zeg ik tegen Henno als ik zie dat hij even zijn ogen opendoet. Het is tien voor één ’s nachts. Ik ben wakker gebleven tot ik zeker wist dat onze dochter het brandende Los Angeles zou verlaten. Dinsdag, twee dagen eerder had ik haar op Schiphol gedropt voor haar vlucht naar LA waar ze een maand zou blijven om te skateboarden.

Als ik woensdagochtend wakker word, zie ik dat ze veilig is aangekomen in LA. Ze logeert bij vrienden, waar ze vaker verblijft. Ze hadden haar onthaald met de woorden: ‘Our other daughter returned!’ Woorden die Henno en ik allebei met een brok in onze keel lazen. Maar net nadat ik had geconstateerd dat ze goed was aangekomen, zie ik op het ontbijtnieuws de eerste beelden van de bosbranden.

Ik check op de kaart hoever de branden bij haar vandaan zijn.

Ik check op de kaart hoever de branden bij haar vandaan zijn. Het lijkt zo’n tien kilometer verder. Het lijkt oké. Dankzij het tijdsverschil van negen uur spreek en zie ik haar pas uren later op het schermpje van mijn telefoon. Met op de achtergrond Debra, haar Amerikaanse ‘moeder’. Bij hen is het nog vroeg in de ochtend. De man des huizes is gewoon naar zijn werk gegaan, maar Debra en Keet blijven die dag binnen, vanwege de slechte luchtkwaliteit. ‘But we are safe,’ garandeert Debra me. En relatief gerustgesteld gaan we zelf die avond slapen. Het is op afstand, het is oké.

De volgende ochtend, donderdag inmiddels, zijn de nieuwsberichten er niet fijner op geworden. Ook de Hollywood Hills is staan in de fik. En de oude wijk waar Debra en haar man Billy woonden, Palisades, waar ze zelf hun kinderen grootbrachten, is volledig in de as gelegd. Mijn onrust groeit. Ik stort me op mijn werk om er niet aan te hoeven denken. Keet ligt immers te slapen, en op het kaartje zijn de branden nog steeds op veilige afstand. Ik tel de uren af tot we weer een teken van leven krijgen.

In koor appen Henno en ik haar een goedemorgen terug.

Donderdag tien over vier ’s middags: ‘Goedemorgen!’ appt ze. In koor appen Henno en ik haar een goedemorgen terug. ‘Hoe is het nu bij jullie?’ vraag ik haar. Ze antwoordt dat zij in het enige gebied in LA zitten waar het geen rode vlag zone is. Dat zou geruststellend kunnen zijn, ware het niet dat ze er een kaartje bij appt, waarin heel LA rood is gekleurd, behalve een smalle strook aan de kust, waar zij zitten. Het grijpt me naar de keel. Doemscenario’s schieten door mijn hoofd. Ik kan even niks, want moet met Teun de auto in om naar musicalles te rijden. Druk pratend en zingend zit hij naast me terwijl we door de regen rijden. Ik verontschuldig me naar Teun dat ik niet goed naar hem luister. ‘Ik heb iets te veel stress over Keet,’ zeg ik tegen hem, ‘ik ga haar zo eerst even bellen.’

Zodra Teun de auto uit is voor zijn les, bel ik mijn moppie aan de andere kant van de wereld. Ze ligt nog in bed. We bespreken wat scenario’s, ze vertelt dat het vliegveld, dat om de hoek is en ook in de veilige zone ligt, gewoon open is en dat er nog vluchten zijn naar San Francisco. In afwachting van wat ze gaat doen, stort ik me maar weer op mijn laptop. Ik voel me misselijk.

En nu zit ze in het vliegtuig naar San Francisco. Ook daar kan ze skateboarden. De taxirit ernaartoe was bizar geweest. Door een regen van as. Eenmaal in de lucht appt ze nog een foto van LA in de rook. De stad waar op dit moment duizenden mensen geen huis meer hebben. Wat een ramp. Nooit eerder was ik zo blij dat mijn dochter veilig in de lucht hing.