Twee vakken

Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Ik kijk op het rooster voor het tweede semester en moet een vreugdekreetje onderdrukken: nog maar twee vakken! Mijn beste vriendin appt terug: ‘Oh, dus het einde is al bijna in zicht?’ Ho vriendin, niet zo snel! Vakken volgen is iets anders dan ze halen. De pabo is geen buffet waar je opschept wat je nodig hebt. Het is eerder een hindernisbaan waarbij je af en toe vol onderuit gaat.

Sinds november 2023 probeer ik mijn weg te vinden als zij-instromer in het basisonderwijs. De eerste maanden had ik werkelijk geen idee wat me overkwam. Dan zat ik weer een avond met stokjes te trommelen, speelde ik eindeloos trefbal, smeerde ik scheerschuim op tafels en bouwde ik blokkentorens waar ik met een slaperig hoofd tegenaan liep. Meer dan eens vroeg ik mezelf af: wat dóé ik hier in vredesnaam?

Als een opgejaagd konijn begon ik aan de wiskundetoets

Maar het absolute dieptepunt kwam een week of drie geleden, toen ik als een opgejaagd konijn aan een drie uur durende kennisbasistoets wiskunde begon. Binaire stelsels, hexadecimalen, kansberekening—ik heb er nachten van wakker gelegen. Ondertussen stond mijn groep 3 ook niet bepaald op de automatische piloot. Ze zijn fantastisch, maar ook een combinatie van energie, chaos en onvoorspelbaarheid. Terwijl ik worstelde met mijn wiskundige wanhoop, denderden daar de cito’s binnen, moesten rapporten geschreven worden en belandde ik in een tsunami van administratie.

En ineens zat ik daar. Leeg. Moe. De vraag plopte op: moet ik dit nog wel willen? Kan ik niet gewoon terug naar marketing, waar ik plannen kan tikken tegen een uurtarief waar je ‘u’ tegen zegt? Geen stress over of kleine S. vandaag wél of niet zijn jas kan dichtritsen en of J. haar ‘b’ en ‘d’ uit elkaar weet te houden. En vooral: geen administratie, geen verslagen meer tikken, geen toetsen meer maken.

Maar dan. Terwijl ik tussen de puinhopen van mijn twijfels rommel, schuift een klein handje een tekening onder mijn neus. ‘Juf, deze is voor jou!’ En diezelfde dag lijkt bij een ander kind opeens het kwartje van het splitsen te vallen, ‘ik kan het juf!’ Oh ja, dáár deed ik het voor.

Dus ja, die twee vakken nog. En dan? Dan ben ik er nog niet. Ik moet nog een berg verslagen typen waar ik bang van word. Oh ja en die wiskundetoets? Ik wacht al drie weken op de uitslag. Duim je met me mee?