Troostprijs 

Hannah is moeder van Lara (12 jaar) en Luna (9 jaar). Samen met haar man Joren probeert ze de omslag van de (ver)zorgende ouder naar hard core opvoeden te maken en dat valt niet altijd mee. Sinds kort mogen wij meelezen met hun struggles én successen.

‘Oke, ‘huddle up’ familieoverleg!’ roep ik als een Amerikaanse rugbycoach. Tussen de snoepkraam en het ballengooien roep ik ‘het team’ bij elkaar: ‘Jullie mogen drie dingen doen en één ding snacken. Extra’s zijn van je zakgeld, oké?’

De meiden knikken en scannen het terrein af. 
‘Zo, drie dingen én snoep?’ zegt Joren.
‘Ja ja, doe even leuk mee wil je!!’ Onwennig lopen we de drukte in. 
‘Ik wil dat graag doen! Luna wijst naar een ballenfontein waar je met een visnet de ballen uit moet vissen. Er is ook een eendjesvariant. Altijd prijs staat erbij. Nogal wiedes, dit spel win je nog zonder armen. 

‘Serieus Luna? Ben je daar niet een beetje te groot voor?’
‘Dat is nostalgie mam!’ Ze kijkt verlekkerd naar de gekleurde knuffels die rondom de stand hangen. Lara voegt zich bij haar: ‘Awww die gele is cute! Ik wil deze ook!’ 

‘Niet te geloven, het is je gelukt!’ zeg ik druipend van sarcasme.

Terwijl Joren me hoofdschuddend aankijkt, reken ik dom grijnzend acht euro per kind af. Tien ballen voor twintig hele seconden lol. 
‘Niet te geloven, het is je gelukt!’ zeg ik druipend van sarcasme. Luna houdt haar blik strak op de knuffel gericht tot de kermis meneer plechtig het ‘uitzoek-signaal’ geeft. Twee blije koppies houden hun knuffels stevig vast en ik smelt als een suikerspin in de zon.

‘Ze hoeven hier niets voor te riskeren, ze winnen gewoon gegarandeerd. Daar leren ze toch niks van!’ moppert Joren. 
‘Kermis Grinch,’ scheld ik hem uit. Hij ziet vooral de vergane glorie van zo’n kermis en vindt (terecht) dat het takkeduur is. ‘Voor acht euro koop je ook gewoon iets bij de speelgoedwinkel he,’ probeert hij nog. Maar Luna wil er niks van weten. 

Gokken vond ik dom, zonde van het geld.

Het is al jaren onze kneuterige traditie, twee keer per jaar naar de kermis op mijn vrije woensdag. Vroeger wrong ik mijn achterwerk dan in zo’n jungle karretje, rende ik met ze door het funhouse en juichte ik bij het touwtje trekken. Gokken vond ik dom, zonde van het geld. Later zwaaide ik vanaf de kant als ze samen boven in het funhouse stonden en hard ‘mamaaaa’ riepen. Met plakkerige handjes van de churros of suikerspinnen en aangetast tandglazuur fietsten we dan overprikkeld, maar voldaan weer naar huis. 

En nu? Negen en twaalf jaar, en ze vissen nog ballen, alsof ik op mijn achterhoofd ben gevallen. En ik heb dit allemaal aangemoedigd!? Straks doen ze dit met vijftien jaar nog en leren ze nooit omgaan met teleurstelling en krijgen ze later op hun werk een tantrum omdat iemand aan hun crackers zit of de perforator verkeerd terugzet. 

Maar ja, ze wilden nog een keer met ons naar de kermis. En wat was het fijn. Die troostprijs heb ik mooi binnen, zonder enige garantie voor volgend jaar.