Troep

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Wat heb je daar?’ Voorzichtig zet ik mijn voet op de laatste trede van de trap terwijl ik in mijn armen een enorme bak naar beneden manoeuvreer. ‘Eh, de bak met Playmobil’, antwoord ik mijn zoon als ik de bak met een klap op de grond zet. Als een ware opzichter komt hij met zijn armen in zijn zij naast me staan en observeert de doorzichtige bak. ‘En wat ga jij daar mee doen?’ Er is geen weg meer terug, dus ik kan alleen maar eerlijk zijn. ‘Die wil ik mee naar school nemen, voor de kleuters.’

De opzichter kijkt niet blij als hij hoort dat het speelgoed een nieuwe bestemming krijgt en slaat zijn armen over elkaar. ‘Waarom geef je dat weg? Dat is míj́n Playmobil!’ Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan, inmiddels zou ik als ervaren moeder toch beter moeten weten? Dit soort dingen doe je onder schooltijd, in de avond, desnoods na middernacht, maar nooit, never en te nimmer als de kleine opzichters wakker én in huis zijn.

Nog voor ik verder kan gaan, grijpt de opzichter al in

Dat de Playmobil nu al bijna een jaar onaangeraakt op zolder staat, is een argument dat direct in de wind geslagen zal worden. De uitleg dat zij toch ook ooit van hun grote neven speelgoed hebben gekregen, wordt zeer zeker ook weggewuifd. Nee, ik zal met iets beters, groters en vooral sterkers moeten komen dit keer.

‘Er is straks geen plek meer voor in het nieuwe huis’, begin ik voorzichtig. Maar nog voor ik verder kan gaan, grijpt de opzichter al in. ‘Ons nieuwe huis is veel groter!’ Fair point, daar kan ik weinig tegenin brengen. ‘Krijg je er geld voor?’, wil de alerte en zeer gewiekste opzichter nu weten. Ik wil antwoorden dat dat absoluut niet het geval is, maar ik ben bang dat die enorme bak dan linea recta terug moet naar zijn stoffige hoek op zolder.

‘Wat zou je ervoor willen hebben’, vraag ik daarom terug. De zevenjarige opzichter loopt een paar rondjes om de bak, maait met zijn handen door het plastic en kijkt me dan serieus aan. ‘Tien euro! Nee wacht, ik denk twintig euro!’ Nu zie ik ruimte om te onderhandelen, want die lege plek op zolder is me best wat waard. ‘Als ik nou vijftien euro in je spaarpot doe, zodat je daar weer wat nieuws van kunt kopen, vind je dat een goed idee?’ De opzichter knikt tevreden, we hebben een deal én weer een plekje op zolder voor nieuwe troep.