Trapkast

De dochter van Tynke was boos. Of verdrietig. In ieder geval zo boos of verdrietig dat ze in de kast ging zitten. En er niet meer uit wilde. Tynke schreef daar dit ontroerende blogje over.

Ze zit in de trapkast, haar gezicht naar de duistere habitat van ontelbare zilvervisjes onder de onderste treden. Het was gewóón begonnen: ze was boos op papa, omdat die vond dat ze zeurde toen ze zei dat ze dorst had. Dus was ze bij mama gaan lopen. Maar die zei dat ze niet zo moest miemelen. Ze weet niet eens wat dat is. (‘Zeiken, Tirza, dat bedoelt mama’.) Ze had willen stampvoeten en schreeuwen hoe stom ze wel niet waren. Maar in plaats daarvan was er dit gevoel gekomen, dat haar de kast in heeft gejaagd. Ze zou willen huilen, maar het is te groot voor tranen.

Ze zit in de trapkast. Er zit een trapkast in haar. De zilvervisjes daar knabbelen aan haar binnenste, kleine gaatjes naast elkaar. Af en toe gaat de deur open. Het licht uit de keuken verjaagd de beestjes naar donkere hoekjes in haar lijf, waar ze afwachten.

Eerst is het mama, die haar rug knuffelt en zegt dat ze zo lief is.

‘Kom je nu alsjeblieft eten? Er staat een beker drinkyoghurt voor je. Je had toch zo’n dorst?’

Maar de dorst heeft plaatsgemaakt voor dit, dit andere. Zie je wel dat je niet echt dorst had, zullen papa en mama zeggen. Of in ieder geval denken. En nu zal ze nooit kunnen huilen, want als je niet drinkt dan vallen de beekjes bij je ogen, waar de tranen uitkomen, droog, dat weet iedereen.

Dan komt papa. Hij praat met een lief stemmetje, zachter dan anders, ze kan hem bijna niet verstaan.

‘Het is zo ongezellig zonder jou’, zegt hij. ‘Kom er nou uit’.

Hij is niet boos meer. Dat hoort ze wel. En toch weigert haar lichaam te bewegen. Deur dicht. Poppetje gezien.

Dit keer duurt het lang voor hij weer opengaat. Haar broer. Hij heeft Nijn mee, zijn halfopgegeten Nijntje knuffel. Of eigenlijk is het andersom: haar broer is alleen maar mee met Nijn omdat het konijn anders niet kan praten.

‘Wat is er, Tirza?’, vraagt Nijn in haar schelle, hoge stem.

Ze haalt haar schouders op. Nijn kruipt in haar voor haar buik geslagen armen. Als de deur dichtgaat, praat ze niet meer.

Ze luistert. Achter de deur wordt gelachen. Bestek klettert. Chocomel stroomt klokkend in een glas. Ze hoeft alleen maar op te staan. Eén, twee… Ze drukt Nijntje steviger tegen zich aan. In de keuken eet iemand een appel. Een, twee… Wat eten, wat drinken, dan weer wat spelen. Dan is het over, echt waar. Een, twee… Nee, nog even, nog even hier, zo, omdat er geen chocomel of appel of licht past bij dit. Hé, wat is dat? Een traan. Toch! Even wachten nog, straks is het weer voorbij.

 

Tynke Hiemstra

Tynke Hiemstra is moeder van Lars (9) en Tirza (7). Daarnaast is ze programmamanager kunst en cultuur en op zoek naar een nieuwe baan. Meer blogs van Tynke zijn hier te vinden.