Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Sanne terug op het jaar.
Lieve en Pepijn maken een hut in de woonkamer. Mijn lief zit op zolder te werken en ik zit aan de keukentafel deze terugblik te schrijven. Ik staar een beetje voor me uit en probeer te bedenken hoe ik mijn jaar het beste kan samenvatten. De laatste jaren ben ik vaak uitgeblust geëindigd. Door de rouw om mijn vader, het mantelzorgen, coronastress, burn-out. Dit jaar niet.
Als ik door mijn foto’s scrol zie ik veel mooie plaatjes van alle boswandelingen die ik heb gemaakt. Van familieweekenden. Van een weekend Gent en een dagje Antwerpen. Heel veel foto’s van mijn neefje, die mij in mei afgelopen jaar tante maakte. Hij was toch echt het grootste hoogtepunt van 2023. En natuurlijk, van dieptepunten maak je over het algemeen geen foto’s. Dus het is niet heel gek dat ik die niet tegenkom als ik langs alle foto’s ga. Maar ik kan er eigenlijk ook geen bedenken.
Mijn benen zwabberen nog steeds een beetje.
Ik heb zo lang op de woelige zee gevaren dat mijn benen gewend zijn geraakt aan het kolkende water. Ze kunnen de klappen opvangen, ze veren mee met het deinende schip. Maar ik ben zonder het in de gaten te hebben gehad, aangemeerd. Ik ben aan land. Mijn benen zwabberen nog steeds een beetje, ze hebben zich zo lang naar de golven geschikt. Maar het hoeft niet meer. De grond is stabiel.
En natuurlijk is het nu niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Als je aan wal gaat, beland je zelden in een fris groen weideveld vol klavertjes vier. Dat de agenda’s passend krijgen nog lastiger is nu mijn dochter drie keer in de week sport, bijvoorbeeld. Of dat mijn vrije werkmiddag ineens omgeruild was en ik het maar moest zien op te lossen. Maar er is balans. Ik ben niet overboord geslagen. I made it.
Misschien bevind jij je momenteel midden op zee.
Misschien bevind jij je momenteel midden op zee. Giert de wind om je lijf en klamp je je vast aan de mast, je afvragend wanneer die storm eens gaat liggen. Hou vol. Hou je vast. De storm gaat liggen. Echt. Blijf ademen. Blijf vertrouwen op je sterke zeebenen. Ze dragen je. Straks kijk je uit over het vlakke water.
Lieve steekt haar hoofd boven de hut uit.
‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt ze.
‘Ik schrijf een stukje over hoe ik dit jaar vond,’ zeg ik.
‘O. Kun je niet gewoon schrijven ‘Het was een goed jaar. Einde.’?’ zegt ze.
Misschien wel. Het was een goed jaar. Einde.
Geen reacties