Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik van steeds iemand uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Krissie terug op een moeilijk 2025.
‘Ik merk dat het makkelijker voor me is, luisteren naar m’n begeleiders in plaats van naar jou, maar soms mis ik het zo, hoe het vroeger was.’ Vera’s ogen vullen zich met tranen en ik voel dat bij mij hetzelfde gebeurt. We zitten in haar kamer op de jongerengroep waar ze sinds begin dit jaar verblijft. Achter me staan talloze zorgvuldig op elkaar gestapelde lege blikjes energydrank en vanaf de muur grijnst een vrolijke Hello Kitty poster me tegemoet. Vorige week werd ze zeventien, de pleegdochter die ik als twee maanden oude baby voor het eerst vasthield, maar die nu niet langer bij me kan wonen.
Dit jaar is alles anders.
Ik heb een poos getwijfeld wat ik moest doen op haar verjaardag. Al zo lang als de kinderen bij mij thuis zijn, maak ik jaarlijks een fotoboek voor ze. Het is het verjaardagscadeau waarvan ze weten dat het er ieder jaar is, maar dat toch nooit verveelt. ‘Kijk, dit was op vakantie. En hier waren we in de Efteling, leuk was dat hè, mam?’ Het terugblikken op alle mooie momenten van hun afgelopen levensjaar is altijd een groot succes.
Maar dit jaar is alles anders. Vorige december spatte het uiteen; het ging niet langer met Vera thuis. Het leven in een gezin was altijd al ingewikkeld voor haar. Vanuit haar hechtingsproblematiek is alles wat dichtbij komt doodeng. Sinds de pubertijd werden de liefde en bescherming die ik haar wilde bieden te veel. Ze wilde het niet meer, nee, ze kón het niet meer. Een heleboel narigheid verder woont Vera nu op een plek waar ze de juiste begeleiding krijgt. Het is het laatste wat ik voor haar wilde, maar wel hetgeen ze nodig heeft.
Wat een goed plan!
‘Wat moet ik nou met dat fotoboek over afgelopen jaar? Het was een enorm k*tjaar en ik héb ook bijna geen foto’s.’ Vertwijfeld kijk ik een vriendin aan met wie ik koffie aan het drinken ben. ‘Waarom maak je geen herinneringsdoos? Dan koop je een houten kist en doe je daar alle fotoboeken in die je voor haar hebt gemaakt. Ik wil je wel helpen, de buitenkant kunnen we beplakken met Vera’s kindertekeningen en dan lakken we hem netjes af.’ Het creatieve brein van mijn vriendin draait direct overuren en ik kan opgelucht ademhalen; wat een goed plan!
Bij een meubelgigant vind ik een kist die groot genoeg is om alles in te doen. Ik heb meer dan genoeg tekeningen om de buitenkant mee te versieren, en daarna vul ik hem. Niet alleen de fotoboeken, maar ook knutselwerkjes, afdrukken in klei van haar handjes en voetjes en de allerschattigste babykleertjes gaan erin; een kist vol liefdevolle herinneringen.
‘Komt het ook een beetje door het kijken in je fotoboeken, dat je het zo mist?’ Mijn blik gaat opzij naar de grote kist die naast Vera’s bed staat. ‘Ja, ik denk het wel, maar ik ben wel heel blij hoor, dat ik nu alles hier heb.’ ‘Soms is terugkijken mooi en pijnlijk tegelijkertijd, gek he?’ Ik sta op en loop Vera’s richting op. Zij doet hetzelfde. Even houden we elkaar stevig vast en huilen we om alles wat is geweest. In stilte hoop ik één ding: dat 2026 het jaar wordt waarin we samen weer fijne herinneringen kunnen maken…
Geen reacties