Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (6 jaar), en sinds vorig jaar zij-instromer op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Is het vandaag voor een briefje zwemmen?’ vraagt mijn dochter met grote ogen. In mijn hoofd maak ik een snelle rekensom. De laatste drie zwemlessen voor het afzwemmen maken alle kinderen kans op het felbegeerde briefje waarop staat dat je mag afzwemmen. Bij ons is dat felbegeerde deze keer éxtra fel: onze kleine zeemeermin moest het laatste badje nog een keer overdoen. Alle seinen lijken nu op groen, maar in dit bad is dat geen garantie.
‘Het zou zomaar kunnen,’ zeg ik voorzichtig. ‘Mag ik dan een snoepje uit de automaat als ik een briefje krijg?’ Ik trek haar trui over haar badpak aan en knik. ‘Ja, dan heb je wel wat lekkers verdiend.’ Tevreden huppelt ze op haar waterschoenen en in haar joggingpak naar het bad waar ze met kleren en al vol zelfvertrouwen in springt. Wat mij betreft, klaar voor diploma A.
Mijn hoofd blokkeert
Na veertig minuten wring ik haar kletsnatte joggingpak uit als ze boos op me af stampt. ‘Er worden volgende week pas briefjes uitgedeeld!’ Briesend staat ze voor me. JIJ ZEI DAT IK EEN BRIEFJE ZOU KRIJGEN! EN EEN SNOEPJE! JIJ GAAT MIJ GEWOON EEN SNOEPJE GEVEN!’
Mijn hoofd blokkeert. De tropische temperaturen tillen mijn oksels naar standje klots. Omstanders kijken óf weg, óf net iets te geïnteresseerd. Ik besluit niet op haar in te gaan en dirigeer haar naar de douches. Maar haar boosheid spoelt niet mee het putje in. Ze wil snoep. Ze móét snoep. Het is niet eerlijk. Ik droog haar af en hou mijn mond, terwijl haar tranen het overnemen. De kleedkamer wordt stiller. Zij niet.
‘Volgende week komt het vast goed,’ sus ik. ‘Dan krijg je vast een briefje én een snoepje.’ Geen effect. De driftbui blijft, de plaat loopt vast. Buiten voel ik eindelijk wat frisse lucht. En ineens is het stil. Té stil. Ik draai me om, geen kind. Vloekend storm ik terug naar binnen. En daar zit ze, mokkend op de grond.
Thuis is ineens het stil
In één beweging til ik haar op, onder mijn arm. ‘Je bent de stomste moeder van de wereld, nee van het universum!’ gilt ze. ‘Fijn dat dat ook weer geregeld is,’ mompel ik. In de bakfiets verandert haar woede in zacht gejammer.
Thuis is het ineens stil. ‘Dat was balen hè, Guus? Maar je deed het hartstikke goed. Ik weet zeker dat de juf het ook zag.’ En godzijdank zag de juf het. Want een week later, vandaag, gingen we met het briefje naar huis. Inclusief een snoepje uit de automaat. Halle-fucking-lujah.
Geen reacties