Slaap zacht

“Het leek me leuk om het met elkaar eens te hebben over het avondritueel,” zegt Marjolein.
Het is de jaarlijkse ouderavond en mijn lief en ik zitten met de andere ouders bij onze gastouder in de woonkamer. Deze keer dus met als thema de gewoontes rondom het slapengaan.

Ik hoor mensen vertellen over liedjes, knuffeltjes, de dag doornemen, verhaaltjes lezen en ik denk aan mijn dochter, die in haar eentje op de bank naar Sesamstraat kijkt op de tablet.

Het is zo rommelig de laatste tijd. Lieve en Pepijn slapen op dezelfde kamer, dus in bed voorlezen is niet meer mogelijk, daar wordt Pepijn wakker van. Bovendien moet de keuken ook opgeruimd worden en mijn lief is al druk met het op bed leggen van Pepijn.

Marjolein gaat netjes de kring af. Als ik aan de beurt ben, hakkel ik een beetje. Even overweeg ik om te doen alsof we een fantastisch ritueel hebben, maar ik zeg maar gewoon hoe het is. Dat ik eigenlijk alleen het lijstje aan het afwerken ben: Sesamstraat, pyjama, tandenpoetsen, plassen en naar bed. En dat het me stoort dat Lieve per se eerst zelf wil tandenpoetsen of aankleden, want dat gaat niet snel genoeg. Ik ben moe, ik wil thee drinken en chocola eten als zij op bed ligt, hup, een beetje opschieten. Mijn verhaal voelt als een biecht.
De rest van de avond hebben we het over liedjes en spreuken en over wat we onze kinderen toewensen, maar ik ben er maar half bij met mijn gedachten.

Vroeger las ik een boekje soms wel twee keer. En dan nam ik haar daarna op mijn arm om naar buiten te kijken. “Dag duif, welterusten! Dag boom, welterusten! Dag sterren, welterusten! Lieve gaat lekker slapen.” Als ze in bed lag, maakte ik een postpakketje. Dan vouwde ik de dekens strak om haar heen en zette met mijn vuist een stempel zo *POF* op haar billen. Die ze dan giechelend ontving. Nu sis ik dat ze stil moet zijn, omdat anders haar broertje wakker wordt.

De volgende dag besluit ik het anders te doen.
Ik blijf verwonderd naar haar kijken als ze haar tanden poetst en zeg dat ze het zo goed kan. Ik zit geduldig op de bank met m’n handen voor m’n ogen en kijk pas als Lieve ‘klaar!’ zegt.
“Nou ja! Kun je dat gewoon helemaal zelf!” zeg ik verrast en ik zeg niks over haar scheefgeknoopte pyjamashirt. Als ik Welterusten, kleine beer lees, dat zij toepasselijk heeft uitgekozen, kruipt ze dicht tegen me aan.
Vooruit, als ik haar in bed leg, mompel ik wel nog iets over zachtjes doen en een postpakketje wil ze niet, maar het was een stuk fijner dan de avonden hiervoor.

Ze ligt iets later dan normaal in bed en ik begin iets later aan mijn thee met chocola. Maar het heeft me in tijden niet zo goed gesmaakt.